Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Vande groote blydschap des gheest, die de herderkens ghevoelden, in, en ontrent he[t] stalleken.

Stemme: Face le ciel ce qu'il voudra.

WIe kan de vreucht van dit paleys,
Vyt-spreken met teugh, of ghepeys:
Wat al soet hemelsch, bly vreuchden,
Ons hert, ziel, ende gheest verheuchden,

[p. 74*]

 

En kan niet zijn gheproeft,

 

Dan van die't Kindt daer toeft.

 

M'aenschaut daer oock de claere Maen,

 

Die m'in den duyster nacht siet staen:

 

Sy doet den nevel daer verdwijnen,

 

Comt als een Son' het huys beschijnen;

 

Noyt schoonder nacht men sagh,

 

Den nacht keert inden dagh.

 

De straelen die't kindt van hem gheeft,

 

En't Heyr dat 't huys beschenen heeft:

 

De Cherubinen 't huys verlichten,

 

De Seraphinen door hun schichten,

 

Ontrent dit Paradijs,

 

Verdwijnt de sneeuw, en d' ijs.

 

Den noortschen windt maeckt gheen getier,

 

Aen't stal'ken soo vol hemels vier:

 

Den zuyden doet 't ghehuyl still' swijghen,

 

Op dat 't Kindt ruste sau verkrijghen;

 

't Ghesucht neemt daer de vlucht,

 

Men hoort niet dan ghenucht.

 

Comt nu al die belaeden zijn,

 

In't stal'ken vindt ghy medecijn,

 

Om uwe ziele te ghenesen;

 

Ghy zult daer haest ghesuyvert wesen

 

Van u voorleden quaet,

 

Als ghy daer rauwigh gaet.

 

Lof zy Godt van hemel en eert,

 

Lof, die des menschens ziel begheert:

 

Lof, die den mensch versoet sijn lijden,

 

Lof, die de wereldt comt verblijden;

 

Lof, lof, noch duysent keer,

 

Lof Godt, lof Kindt, lof Heer.