Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Iesus den Hemelschen Bruydeghom neemt af-scheet, ende seght adieu aen syne lieve Bruydt de Godt-minnende Ziele.

Stemme: Schoone Catho, waer toe soo seer ghestoort.
Ofte: Nuict agreable, mere du plaisir, &c.

Iesus spreekt.

ADieu, adieu, mijn uyt-vercoren Bruyt,
Om uwen t'wil, gaen ick my selven uyt,
Die in wellusten, met my placht te gaen,
Volgt uwen liefsten, door des doorens baen.

Wy die door liefde, plachten te zijn een,

Moeten nu droevig, van elckand'ren scheen,
Vw' Schepper, Godt, en Bruydegom, en Heer,
Sult in sijn schoon gedaente sien niet meer.

[p. 81]

 

Voor't hofken daer wy saten met genucht,

 

Gaen ick in't hofken, daer ick beef, en sucht:

 

Daer sal ick wesen inden meesten noot,

 

Mijn ziel sal daer bedroeft zijn totter doot.

 

Mijn ooghen, die u hert hebben gewont,

 

Daer sal't Bloet leken uyt tot alder stont,

 

Mijn wangen sullen worden blaue, en swert,

 

Mijn crolligh hayr dan uytgetrocken wert.

 

Mijn hooft verciert met goudt en gulden strael,

 

Dat ghy met blommen croonde menighmael:

 

Sal dan ghekroont zijn, met een dooren croon,

 

Mijn lippen sullen blau zijn als van doo'n.

 

Mijn witte tanden, schoon in mijnen mont,

 

Sullen zijn uyt-ghesmeten tot den gront:

 

Met menigh roe ghegeesselt, met veel pijn,

 

Sal ic dan geenen mensch, gelijck meer zijn.

 

Begeckt, bespot, met schandigh, valsch, verwijt,

 

Sal men my aendoen alderhande spijt:

 

Mijn schoon handen, aenghenaem en wit,

 

Sullen door-boort aen't Cruyce zijn gespit.

 

Adieu, adieu mijn lief 'k geef mijnen geest,

 

In't alder-schroomelijckste swaer tempeest:

 

Van droefheydt mueren, steenen, aerde, scheurt,

 

Weent tortel-duyfken, over u paer treurt.

 

Mijn liefste prent mijn lijden in u hert,

 

Om uwen Bruydegom lijdt geren smert:

 

Adieu, geeft liefd' om liefde, wederom,

 

Omhelst gewilligh 't cruyce sonder schrom.