Rouw in de berm
In de berm van de weg vind je colaflessen, ijspapier en gedenktekens. Steeds vaker zie je dat nabestaanden van jongelui die na een bezoek aan de disco rechtstreeks doorrijden naar de eeuwigheid, een monumentje plaatsen op de plek waar het allemaal gebeurde. Borden of kruisen met een tekst en een foto, bloemen, versieringen. Veel zachtheid aan de voet van de boom die eerder zo hard geraakt werd.
Als ik aan bermmonumenten denk, denk ik aan de oude Napoleonsweg tussen Venlo en Ittervoort. Deze smalle weg met zijn recordaantallen verkeersdoden was jarenlang een geasfalteerde voortzetting van de Napoleontische oorlogen. Nu raast het verkeer verderop, over de A73, maar op veel plaatsen is de Napoleonsweg met zijn bomenrijen waarvan de bladerdekken ineen grijpen, nog steeds een donkere kathedraal vol herinneringen aan een bloedig verleden. De schaarse keren dat ik hier rijd, blijf ik ze zoeken. Slecht misschien voor de verkeersveiligheid, dat speuren, maar anderzijds waarschuwen die monumentjes dat je op gevaarlijk terrein bent en dat zoveel verkeersmartelaren toch niet voor niets gestorven zijn.
In Heerlen moet je straks vergunning hebben voor een bermmonument. Heerlen hoort tot de vele gemeenten die menen dat iets in het leven pas van waarde is zodra daar vergunning voor verleend is. Dus geen ongeregeld rouwen meer. En na drie jaar moet het bermmonument weg. Haal je het zelf niet weg, dan doet de gemeente het. De regeling voorziet niet in verdriet dat langer duurt.
Auteursrechtelijk beschermd