Het misbruik van Gijsen
Een vriend zag vorige week in Sittard ex-bisschop Gijsen. Hij zag een broze, kromgetrokken oude man die onhandig naar zijn sleutels tastte om de deur te openen van het nonnenklooster waar hij verblijft. In niets herinnert de 78-jarige Gijsen nog aan de spijkerharde prelaat die twintig jaar lang de Romeinse zweep over de kerk in Limburg legde.
En nu dan die berichten over misbruik. Wat moet je daarvan denken? Godsdienstleraar en surveillant Gijsen zou in de jaren zestig op het internaat Rolduc een dertienjarige jongen begluurd hebben die in bed masturbeerde. Een tweede leerling meldde dat Gijsen speels bij jongens in bed ging liggen. Gijsen zelf ontkent alles.
Ik wil Gijsen niet verdedigen. Het wijdverbreide misbruik in de katholieke kerk heeft diepe wonden geslagen. Slachtoffers zijn hun hele leven getekend. De daders horen, ook na zoveel jaar, keihard te worden aangepakt.
Maar er zijn wel grote verschillen in de aantijgingen. Neem zo'n Vangheluwe, de bisschop van Brugge, die dertien jaar lang zijn neefje misbruikte. Neem zijn superieur, kardinaal Danneels, die Vangheluwes misdaad in de doofpot wilde stoppen. Beiden verdienen intensieve aandacht van justitie en van de media.
Maar met Gijsen voel ik enig mededogen. Zijn vergrijpen lijken vooralsnog klein bier. Toch krijgt hij nu net zoveel over zich heen als zijn Belgische confraters. Heeft hij dat verdiend? En heeft hij niet al zware boete gedaan door na zijn Roermondse tijd bisschop te worden van IJsland?
Auteursrechtelijk beschermd