Het gedicht was af
Een mens maakt veel mee in het leven, maar vergeet ook veel. Herinnering is een gladde aal. Net had je hem nog, nu is hij weer weg. Tegenwoordig zijn er boeken in de handel die je helpen een vangnet te spannen voor al wat verloren leek. Die boeken hebben titels als: ‘Moeder vertel nog eens van vroeger’.
In mijn schoonfamilie van negen kinderen is zo'n boek gekocht voor moeder. Zij is bijna 87. Wie op bezoek komt in haar appartement, neemt het boek ter hand en praat met haar. Zo zaten we onlangs bij haar. Zij vertelde, wij schreven. Als je gaat graven in je herinnering vind je soms edelstenen die helemaal bedekt waren door het stof van de tijd. Moeder komt op dreef. Uit haar vroegste jeugd diept ze een lang gedicht op. Stil, wacht even, zegt ze bezwerend en zie daar komen weer vier, vijf regels. Ze stamt uit een bakkersfamilie en Zeelandia, producent van grondstoffen, verluchtte indertijd zijn vakblad met gedichten en rijmelarijen. Het gedicht dat moeder terug probeert te halen, vond ze zo mooi dat ze het van buiten leerde toen ze een jaar of zeven was.
Op de terugweg naar huis, in de auto, verbazen we ons over moeders ijzeren geheugen. Het was fascinerend te zien hoe couplet na couplet terug kwam. Ach, konden wij ook maar zo fris en fit oud worden.
Dat was anderhalve week geleden. Nu is ze dood. De hersens die net nog zo wonderbaarlijk functioneerden, werden getroffen door een zware bloeding. Het mooie gedicht van Zeelandia was helemaal af, haar mooie leven ook.
Auteursrechtelijk beschermd