De lieve vrede
Notarissen zien het. Erfenissen leiden vaker tot ruzie. Boven het lijk gaat het er steeds ruwer aan toe. Bij meer dan veertig procent van de nalatenschappen krijgen familieleden heibel. Het is heel simpel. Wat de een krijgt, dat krijgt de ander niet.
De geschiedenis is vol van oorlogen, ontstoken door lieden die een hertogdommetje misliepen. Maar ook als het servieskastje dat je altijd zo leuk vond en waar moeder van gezegd heeft dat jij het zult krijgen, naar een ander blijkt te gaan, doet dat pijn.
Ineens blijken naasten, die je meende te kennen, heel anders te zijn. Opmerkelijk ook hoe snel sommige mensen, die net nog krom van verdriet achter de baar liepen, bij de notaris hersteld zijn. Schakelen van lamenteren naar incasseren, gaat velen vlot af.
In NRC praten enkele notarissen over de verruwing. Nuttige lectuur voor wie herrie wil vermijden als je zelf niks meer kunt zeggen, maar anderen des te meer. Met een kamer vol kibbelende erfgenamen voor zich, oppert menig notaris voorzichtig of het gezelschap niet beter eerst bij de familietherapeut langs kan. Want veel families zijn uiteengevallen en nu komt al het oud zeer weer boven. ‘Dat moeder de een voortrok, dat de ander nooit wat kreeg, dat de oudste zus altijd voor iedereen moest zorgen’, zegt een notaris.
Schroom bestaat niet meer. De zoon die twintig jaar geleden de deur woedend achter zich dichtsloeg en zijn zus tot de laatste dag voor vader heeft laten zorgen, wil bij de notaris volledig meedoen. Zijn recht toch?
Bij elke erfenis, groot of klein, zit iets heel kostbaars. Je kunt het niet zien, het is heel broos en bij het minste of geringste is het verdwenen. Een woord is er niet voor. Het begrip ‘de lieve vrede’ komt nog het dichtst in de buurt. De lieve vrede is niet de mooiste vrede, niet de beste. Maar wel de meest acceptabele. De lieve vrede is voor mensen voor wie de erfgenamen belangrijker zijn dan de erfenis.
Auteursrechtelijk beschermd