Zeezeiler
Voor de zesde keer in zijn leven zeilt Henk de Velde rond de wereld. Verschil met de vorige keren: De Velde, 58, komt niet terug. Ergens daarbuiten, ver weg op zee, wil hij sterven.
In zijn scheepstrui zat hij bij Pauw en Witteman. Een man die zo lang op zee is geweest, dat hij zich op het land een vreemdeling voelt. Na elke zeereis, vertelde hij, drukten het gekakel en het geraas van de mensen zwaarder op zijn gemoed. Hij had hier niets meer te zoeken.
We zagen een filmpje met zoon Stefan. ‘Ik zei tegen pappa: de wereld is rond en als je maar lang genoeg zeilt, kom je gewoon terug.’ Toen schoot de jongen vol: ‘Straks is hij ziek, ligt hij ergens weg te rotten’. De Velde vertrok geen spier bij de filmbeelden. In zijn ogen de blik van iemand die niet meer van deze wereld is, die de doodskou van de diepzee al in zijn botten voelt. Hij zei op te willen lossen in het niets. Iedereen, ook Stefan, moest hem maar vergeten. ‘Mijn laatste etentje is een etentje met de aanstaande nabestaanden.’
De uitzending liet mij in verwarring achter. Ik pendelde tussen bewondering en medelijden. Het kan niet anders of er moet verschil zijn tussen De Velde en een willekeurig iemand die zich voor de trein gooit. Maar ik zou niet kunnen zeggen welk.
Auteursrechtelijk beschermd