Bloed in de sneeuw. Karelisch front, februari-juni 1943

[p. 12]

Op de voorpost

Ergens in de gore sneeuw der steppe
liggen wij bij 't nijdig prikkeldraad
- ergens - èrgens waar wij adem scheppen,
thuis zijn als soldaat.

Al 't herinneren werd uitgebannen,
niets van vroeger bleef hier metgezel:
als het roerloos woud weerstaan de mannen
deze witte hel.

Ruige randen om bevroren meren
- niemand kent het die 't niet ondervond:
't zwijgen waar elk menschelijk begeeren
doodvriest op den mond.

Met de dooden die wij hier begroeven,
blijft ons krimpend hart voorgoed vertrouwd:
't bleek gezicht toont ons dezelfde groeven
en is even koud.

Manshoog is de stelling diep gesneden
door de sneeuw als een getande zaag,
waar om 't laatste hartvuur wordt gestreden
uit een hinderlaag.

Roode zon verzinkt in nevelwolken,
na de twee uur dag wordt het weer nacht.
Eenzaam houden jonge boerenvolken
in de sneeuw de wacht.