Birbal en de barbier

[p. 14]

De robijn

Grijasingh was een schurk. Hij probeerde iedereen te bestelen. Zodra hij merkte dat iemand geld had, probeerde hij vrienden met hem te worden. Daarna ontfutselde hij al het geld van zijn nieuwe vriend.

Op een dag hoorde Grijasingh dat de rijke handelaar Darbikhan in de buurt van hem was komen wonen. Hij bezocht Darbikhan en nodigde hem voor een diner uit. Grijasingh zei:

‘Morgen komen een paar vrienden bij mij dineren. Ik zou het als een grote eer beschouwen, indien U ook zou komen.’

Darbikhan beloofde Grijasingh dat hij ook van de partij zou zijn.

Het diner verliep in een opperbeste stemming. Er was meer dan genoeg wild en gevogelte op tafel en Grijasingh liet de duurste wijnen schenken. Tevreden en met een volle maag nam Darbikhan afscheid van zijn gastheer.

De volgende morgen echter hoorde Darbikhan iemand schelden en tieren op straat. Het was Grijasingh. Darbikhan liep naar het raam om te kijken wat er aan de hand was.

‘Je hebt een robijn uit mijn huis meegenomen!’ schreeuwde Grijasingh en hij keek met fonkelende

[p. 15]

ogen naar Darbikhan.

‘Dat is onmogelijk. Ik heb geen enkele robijn in je huis gezien, noch meegenomen’, antwoordde Darbikhan.

‘Hou me niet voor de gek! Ik heb overal gezocht. Niemand is bij me thuis geweest nadat je me de vorige avond hebt verlaten. Dus jij alleen kan de robijn meegenomen hebben!’

‘Ik heb echt niets meegenomen’, zei Darbikhan weer.

‘Je bent een dief! Ik zal naar het hof van de koning gaan!’ dreigde Grijasingh.

‘Doe wat je wilt’, zei Darbikhan. Hij voelde zich erg beledigd.

Grijasingh ging meteen naar het hof van de koning. Hij nam vier vrienden als getuigen mee. Hij zei tot hen:

‘Als jullie mij in alles gelijk geven, zal ik jullie rijkelijk belonen.’

Toen ze bij koning Akbar kwamen, vertelde Grijasingh zijn verhaal en zijn vrienden ondersteunden hem in alles wat hij zei. De koning wist niet wat hij moest doen en hij riep Birbal bij zich om de zaak te onderzoeken.

Birbal dacht even na en liet toen wat klei halen. Hij gaf iedere vriend van Grijasingh een stukje klei. Toen vroeg hij de vier vrienden of ze de robijn hadden gezien.

‘Ja’, zeiden ze tegelijk. ‘Grijasingh heeft de robijn gisterenavond laten zien.’

‘Goed’, zei Birbal. Toen riep hij de wacht en hij gaf de volgende opdracht:

‘Zet elke man in een aparte kamer. Daar moet hij de

[p. 16]

klei kneden tot het op de robijn lijkt die hij heeft gezien.’

Maar geen van de mannen had ooit eerder een robijn gezien. Ze hadden er alleen maar van gehoord.

De barbier zei tot zichzelf: ‘Mijn vader heeft me gezegd dat mijn scheermes evenveel waard is als een robijn. Daarom zal ik dit stukje klei op een scheermes laten lijken.’

De timmerman dacht: Mijn zaag is het belangrijkste voorwerp ter wereld. Daarom zal ik de klei als een zaag kneden.

De kleermaker dacht: Mijn vader heeft me verteld dat mijn naald evenveel waard is als een robijn. Daarom zal ik dit stukje klei als een naald kneden.’

De steenhouwer zei tot zichzelf: ‘Als ik geen houweel zou hebben, zou ik sterven van de honger. Een houweel is het belangrijkste voorwerp ter wereld. Daarom moet ik de klei als een houweel kneden.’

Toen de mannen met hun werk klaar waren, riep Birbal hen bij zich. Ze toonden de robijnen die ze uit de klei gekneed hadden aan de koning. Het was meteen duidelijk dat de mannen nog nooit een robijn hadden gezien. Robijnen waren prachtige edelstenen!

De koning liet Grijasingh roepen en zei:

‘Vertel me de waarheid of je wordt opgehangen!’

Grijasingh begon te beven. Zijn plannetje was doorzien. Hij viel voor de voeten van de koning neer en smeekte om genade.

[p. 17]

[p. 18]

Maar koning Akbar vond dat een schurk als Grijasingh niet vrij mocht rondlopen en liet hem in de gevangenis smijten.