Birbal en de barbier

[p. 23]

Birbal en de barbier

Vrijwel alle hovelingen haatten Birbal omdat hij de vriend van koning Akbar was. Ze prezen Birbal in aanwezigheid van de koning, maar ze zochten voortdurend naar middelen om hem te bestrijden. Tenslotte besloten ze de hulp van de barbier van de koning in te roepen. De barbier zag de koning vaak en hij zou nooit door de koning gewantrouwd worden.

‘We willen Birbal kwijt’, zeiden de hovelingen tegen de barbier. ‘Als je ons helpt, zullen we je rijkelijk belonen. Je hoeft dan nooit meer te werken.’

‘Ik zal erover nadenken’, zei de barbier.

De dagen gingen voorbij en hoe langer de barbier over het voorstel nadacht, hoe meer hij ervoor begon te voelen. Wat kon Birbal hem schelen? De koning kon zò een andere Birbal vinden! Maar hoe moest hij Birbal kwijtraken? En hoe kon hij de koning misleiden zonder de verdenking op zich te laden?

Eindelijk had hij een plan bedacht. Toen hij weer het haar van de koning moest knippen, zei de barbier:

‘Hoogheid, heeft U zich nooit afgevraagd wat Uw vader in de hemel doet?’

‘Hoe moet ik weten wat hij daar doet?’ bromde de koning. ‘Ik weet toch niets van de hemel af?’

‘Zou U niet wat meer van de hemel en van Uw vader willen weten?’ vroeg de barbier. ‘U zou iemand kunnen

[p. 24]

[p. 25]

sturen om te zien hoe Uw vader het maakt. Uw vader zou erg blij zijn.’

‘Hoe kan ik iemand naar de hemel sturen? Zo iemand zou eerst moeten sterven. En als hij gestorven is, kan hij niet meer terugkomen om me iets te vertellen. Ik vind jouw idee erg belachelijk’, zei de koning.

‘Misschien toch niet, Hoogheid’, zei de barbier. ‘Het is echt niet noodzakelijk om eerst te sterven. Ik ken een tovenaar in de stad die alle toverspreuken op aarde kent. Hij stuurt regelmatig boodschappers naar de hemel en ze komen levend terug. De tovenaar zal vereerd zijn om Uwe Hoogheid te helpen.’

Koning Akbar werd nieuwsgierig. Zou dit allemaal mogelijk zijn? Niemand wist iets over de hemel. En als nu hij, de koning, alles over de hemel af zou weten...

‘Als het waar is wat je zegt, zal ik meteen iemand naar mijn vader sturen!’ zei koning Akbar.

De barbier was verrukt! Zijn plannetje werkte!

‘Ik zal Uw koninklijke wens meteen laten uitvoeren. Er is echter een klein probleempje. We moeten de boodschapper met zorg kiezen. We hebben een wijze man nodig, die weet wat hij moet doen als hij daar aankomt.’

‘Aan wie had je gedacht?’ vroeg de koning.

‘Wie is er wijzer dan Birbal?’ vroeg de barbier.

‘Je hebt gelijk. Birbal moet de boodschapper zijn. Maar hoe komt hij in de hemel?’

‘Mijn vriend de tovenaar zal Birbal op de brandstapel leggen waar we onze doden cremeren. De tovenaar zal zijn toverspreuken opzeggen en het vuur aansteken.

[p. 26]

De vlammen kunnen Birbal geen kwaad doen. Hij zal langzaam onzichtbaar worden en in minder dan een uur in de hemel belanden.’

‘Schitterend’, zei koning Akbar.

De volgende morgen vertelde koning Akbar het grote nieuws aan Birbal. Birbal werd lijkbleek. Hij had meteen door dat dit een gemene val van de hovelingen was. Hoe kon koning Akbar zo'n onzinnig verhaal geloven! Birbal wilde tegen het voorstel protesteren maar hij kreeg een idee en zei toen:

‘U moet me wat tijd gunnen om me voor te bereiden op deze reis. Ik wil nieuwe kleren aanschaffen en ik wil wat geschenken voor Uw vader kopen. Verder wil ik enige tijd met mijn familie doorbrengen. Het zal een gevaarlijke reis worden en het kan lang duren voordat ik terug ben.’

Koning Akbar stemde toe.

Birbal ging meteen naar huis en trof allerlei voorbereidingen. Hij begon een tunnel te graven van zijn huis naar de brandstapel. Toen de tunnel klaar was, ging Birbal naar de koning en zei:

‘Ik ben gereed voor mijn reis.’

Hoewel koning Akbar bedroefd was om het vertrek van zijn vriend, was hij toch veel nieuwsgieriger naar het nieuws dat deze mee zou brengen.

Birbal zat heel rustig op de brandstapel toen deze werd

[p. 27]

[p. 28]

aangestoken. De hovelingen grijnsden toen de brandstapel vlam vatte en begon te roken. Toen de rook zo dik was dat niemand hem meer kon zien, glipte Birbal in de tunnel onder de brandstapel en bereikte veilig zijn huis.

Twee weken gingen voorbij. Vier weken gingen voorbij... Tenslotte kreeg Birbal er genoeg van om zich thuis te verstoppen. Hij verliet zijn huis om de koning te bezoeken. Koning Akbar was verrukt om Birbal levend en wel terug te zien.

‘Het was zo saai zonder jou, Birbal’, zei de koning. ‘Maar zeg me, hoe was je reis en wat heb je allemaal meegemaakt?’

‘Het was een gevaarlijke reis maar ik ben levend teruggekomen. Uw vader maakt het heel goed. Er is slechts één ding wat hij mist. Al was het niet zo belangrijk, zoals hij zei.’

‘Wat is dat?’ vroeg de koning ongeduldig.

‘Hij kan niet geknipt en geschoren worden.’

‘Waarom? Zijn er geen barbiers in de hemel?’

‘Nog niet’, zei Birbal.

‘Wat afschuwelijk allemaal’, zei de koning. ‘Kunnen we niets voor hem doen?’

‘Jawel. Uw vader had een verzoek.’

‘En dat is?’

‘Hij vroeg of hij de barbier van het hof een tijdje mocht lenen.’

‘Ik zal hem meteen sturen’, zei koning Akbar.

[p. 29]

De koning liet zijn barbier roepen en vertelde hem zich gereed te maken voor een reis naar de hemel.

‘Mijn vader heeft om een barbier gevraagd en je moet meteen gaan.’

De barbier kon niets bedenken om zich eruit te redden en vanaf die tijd hielden de vijanden van Birbal zich lange tijd koest.