Birbal en de barbier

[p. 37]

Birbal en de wachter

Salim was de wachter bij de paleispoort. Hij was lui en onbeschoft. Bovendien was hij ook oneerlijk. Als een bezoeker tot koning Akbar toegelaten wilde worden, schreeuwde Salim: ‘De koning ontvangt niemand vandaag!’ Maar als Salim een goudstuk van de bezoeker kreeg, liet hij hem wel binnen.

Op een zekere dag hoorde Birbal over het gedrag van Salim. Birbal werd boos. Hij dacht: Als koning Akbar dit hoort, zal hij razend van woede zijn. Ik moet die Salim een lesje leren!

Birbal vermomde zich met een baard en liep naar de paleispoort. Daar vroeg hij Salim om tot de koning toegelaten te worden.

‘De koning ontvangt niemand! Waarom wil je hem zien?’ vroeg Salim aan de vreemdeling.

‘Ik wil gedichten voordragen voor de koning’, zei de vreemdeling.

‘Bah! De koning houdt niet van gedichten! Hij heeft al teveel gedichten gehoord!’ zei Salim.

De vreemdeling viel voor de voeten van Salim neer en smeekte hem om toegelaten te worden. Salim keek hem aan en zei:

‘Je moet me geld geven! Dan pas laat ik je binnen.’

‘Ik heb geen geld’, zei de vreemdeling.

[p. 38]

‘Wel, als je geen geld hebt, moet je me de helft geven van wat de koning je aan geschenken geeft’, zei Salim. De vreemdeling stemde hierin toe.

Die avond nodigde koning Akbar de vreemdeling uit om wat gedichten voor te dragen. De koning genoot erg van de gedichten van de vreemdeling. Tenslotte vroeg de koning:

‘Wat zou je als geschenk willen hebben?’

‘Ik wil niets, Uwe Hoogheid’, antwoordde de vreemdeling.

‘Maar ik sta erop je iets te geven’, zei de koning.

‘Uwe Hoogheid, als U er werkelijk op staat, dan verlang ik alleen maar honderd zweepslagen.’

Koning Akbar keek verbaasd. Honderd zweepslagen? Was deze man gek?

‘Weet je zeker dat dàt het is wat je verlangt?’ vroeg de koning.

‘Jawel, Uwe Hoogheid. Maar ik ben niet alleen. Er is nòg iemand’, zei de vreemdeling.

‘Hoezo? Ik zie niemand anders. Waar is je vriend dan?’ vroeg koning Akbar.

Toen vertelde de vreemdeling over de oneerlijke wachter. De koning was razend. Hij liet de oneerlijke wachter meteen roepen. De wachter werd voorgeleid en mocht zijn portie zweepslagen direkt in ontvangst nemen. Hierna richtte de koning zich tot de vreemdeling en zei:

‘Dat was heel slim van je. Je doet me aan Birbal den-

[p. 39]

[p. 40]

ken. Hij zou het ook zo aangepakt hebben. Je moet zèker eens kennis met hem maken.’

‘Dat kan niet, Uwe Hoogheid’, zei de vreemdeling.

‘Waarom niet?’ vroeg koning Akbar, die nu toch wel een beetje genoeg had van deze eigenwijze vreemdeling.

‘Omdat ìk Birbal ben’, zei de vreemdeling en hij deed zijn valse baard af.