Rani en de slangenkoning

(1991)–Effendi Ketwaru jr.– rechtenstatus



[pagina 27]
Het grote gevecht Toen ze bij het erf van de heks aankwamen, hield Nagraj stil. Rani was nu voldoende uitgerust en ze klom van de rug van Nagraj. ‘We moeten erg sjtil sjijn. Ssjjj. De heksj mag onsj niet horen’, fluisterde Nagraj. Voorzichtig liepen Rani en Nagraj naar het huis van de heks. Het was erg donker. De maan was achter enkele wolken verdwenen. ‘Ssjjj! Ssjjj! Help! Ssjj!’ Geschrokken keek Rani om. Waar was Nagraj gebleven? ‘Ssjjj! Help!’ klonk het vanuit de grond. Rani keek naar beneden. Dáár was Nagraj! Hij was in een grote glazen valkuil gevangen en hij kon er niet meer weg. De wanden van de valkuil waren van glas en veel te glad. Nagraj gleed telkens terug! ‘Vlucht, Rani! De heksj mag je niet zien!’ Maar Rani vluchtte niet. Ze zou Nagraj nóóit in de steek laten. Daaom verborg ze zich in het struikgewas om te zien wat er zou gebeuren. Lang hoefde Rani niet te wachten want de heks had hun stemmen gehoord en kwam eraan. Rani maakte zich zo klein mogelijk. Ze was doodsbang. Haar hart bonkte luid. Zou de heks het kunnen
[pagina 28]
horen? ‘Hahahai! Gevangen! Hahahai!’ lachte de heks en ze liep naar de kuil om haar vangst te bekijken. ‘Wàt! Is die ellendige Rani niet in de kuil? Hahahai! Vèr kan ze niet vluchten! Ik krijg haar zèker te pakken! Maar eerst ga ik jóú straffen, Nagraj. Want jij hebt Rani al die tijd geholpen! Daarom zal ik je in een spin veranderen..... In een vieze, vette spìn! Hahahai!’ Rani schrok hevig. Arme Nagraj! Maar wacht! Rani had toch nog altijd de fles met toverdrank bij zich? Rani haalde de kurk van de fles en liep zachtjes naar de heks die druk bezig was met haar toverspreuk: ‘Anda ka banda kalakolin, ik verander jou in een...’ Met een sprong was Rani bij de heks en vlug gooide ze het flesje op haar leeg. Bliksemsnel draaide de heks zich om, maar het was al te laat: de toverdrank had zijn werk al gedaan. ‘Haaii! Haaii!’ gilde de heks. Er kwam overal geelachtige rook uit de heks en ze maakte sissende en borrelende geluiden. Roodgloeiende vonken spatten en spetterden uit haar lichaam. Met open mond keek Rani naar de heks. Wat gebeurde er? Het leek wel
[pagina 29]

[pagina 30]
alsof de heks in kokende olie gedompeld was! ‘Haaii!’ gilde de heks. De rook werd dikker en dikker, tot de heks er helemaal in verdween. Het gegil van de heks werd steeds zwakker en zwakker. Toen werd het stil. Langzaam trok de rook op. Er was niets meer van de heks te zien... Ze was vernietigd! En Nagraj? Rani rende naar de valkuil om te zien of Nagraj niet in een spin veranderd was. Maar Nagraj was WEL veranderd! ‘W-wie ben jij?’ vroeg Rani... ‘Ssjjj! Ik ben Raj!’ zei de jongen met het krullend haar. Rani kon haar ogen niet geloven. Waar was Nagraj gebleven? ‘Waar is Nagraj?’ vroeg Rani. ‘Ssjjj! Dat ben ik. Of liever, dat wás ik! Ik ben Raj en ik kom helemaal uit Nickerie. Ik moest voor mijn vader inkopen doen in de stad maar onderweg verdwaalde ik in het woud. Toen heeft de heks me gevangen genomen en in een slang veranderd! Ssjjj! Ik bedoel..., wordt het geen tijd dat je me uit deze valkuil helpt?’ ‘Oh!’ zei Rani geschrokken. Arme Raj! Rani rende naar de stal en kwam
[pagina 31]
met een stuk touw terug. Even later was Raj uit de valkuil. Ze hadden elkaar heel wat te vertellen. Toen Raj hoorde dat Rani geen ouders meer had, zei hij: ‘Maar dan kom je toch bij ons in Nickerie wonen? Mijn vader en moeder zullen erg blij zijn. En ik ook!’ ‘Dat wil ik erg graag’, zei Rani, want ze vond Raj ook wel aardig. Intussen kleurde de hemel rood. De zon kwam op en hand in hand gingen Raj en Rani op weg naar Nickerie. Ssjjj!

Het grote gevecht