KLEINE Pup was groot genoeg geworden, om de goede zorgen van zijn moeder te kunnen missen. Daarom had zijn meesteres hem aan een vriendin beloofd, die in een andere stad woonde. Puppie moest afscheid nemen van zijn lieve moedertje. Ach, ach, hij huilde tranen met tuiten. Toen werd hij in een sluitmand gepakt en door een kruier naar het station gebracht.
[pagina 3]
[p. 3]
[pagina 4]
[p. 4]
NAUWELIJKS was hij alleen, of hij wrong zich de mand uit en kwam bovenop een krat met kippen terecht, die van schrik zoo'n lawaai maakten, dat de kruier op zijn schreden terugkeerde. Kleíne Pup zag hem komen en vluchtte weg, met den kruier achter hem aan. Puppie snelde
het kantoor van den Chef binnen, om diens hulp in te roepen.
[pagina 5]
[p. 5]
[pagina 6-7]
[p. 6-7]
De Chef joeg hem de deur uit. Puppie rende de wachtkamer in, sprong op het buffet, kaapte daar een krentenbroodje en vluchtte het perron op.
[pagina 8]
[p. 8]
ONDER de locomotief zag hij een mooi plekje, om er zijn broodje op te eten. Maar in zijn haast liep hij den schilder omver, die bezig was het station te verven. Víer menschen zaten hem na, om hem te grijpen: de kruier, de chef, de buffetjuffrouw en de schilder. 't Was verschrikkelijk!
[pagina 9]
[p. 9]
[pagina 10]
[p. 10]
Pup zat dik onder de verf, en in zijn haast verloor hij ook nog zijn lekkere krentenbroodje.
[pagina 11]
[p. 11]
HIJ rende het station uit, vele straten door en een plein over. Toen zag hij plotseling zijn oude huis. Dat was een vreugde!
[pagina 12]
[p. 12]
Hij ijlde naar binnen, sprong zijn meesteres op haar schoot, likte haar gezicht en handen, en vroeg smeekend: ‘Mag ik weer naar mijn Mammie toe?’
Auteursrecht onbekend
