De geheimzinnige koepel

[p. 224]

Besluit.

Mijnheer en Mevrouw Burling waren juist van hun rijtoertje naar Scheveningen teruggekeerd, toen Hetty opgewonden de kamer kwam binnenstormen, en hun toeriep:

‘O, raad u toch eens, wie hier zijn! Grootpapa is van zijn reizen teruggekeerd, en het kind van tante Hetty is er ook, u weet wel, dat interessante jongetje, dat bij de Zigeuners was en...’

Verder kwam Hetty niet, want daar verschenen aan den ingang Grootpapa met Paolo aan zijn hand en gevolgd door Loes. Paolo droeg de viool en den strijkstok onder den arm.

Mevrouw Burling viel haar vader om den hals en kuste hem herhaalde malen, en de heer Burling drukte hem de hand en heette hem hartelijk welkom. En beiden keken zij in de grootste verbazing naar het kind met zijn sprekend gezichtje en zijn lange blonde lokken, en naar zijn verschoten blauw fluweelen pakje. En toen de eerste ontroering van het wederzien na een scheiding van vele jaren voorbij was en allen gezeten waren, vertelde Grootpapa, hoe hij na Hetty's huwelijk Italië verlaten had, gegriefd door haar onberaden huwelijk, en hoe hij naar Amsterdam vertrokken was, waar hij last had gegeven zijn huis te verkoopen. En hoe hij daarna eigenaar geworden was van den geheimzinnigen koepel, waar hij in zijn groote droefheid over het verlies van zijn dochter haar portret geschilderd had, onder welken arbeid hij menigen traan had gestort.

[p. 225]

Hier zweeg Grootpapa eenige oogenblikken en hij sloeg teeder zijn arm om Paolo, die tegen zijn fauteuil geleund stond.

‘Maar Papa,’ zei mevrouw Burling, ‘wie is toch dat kind? Hetty's kind? Zei onze Hetty dat niet?’

Grootpapa wenkte met zijn hand, dat zij geduld moest hebben. En hij vertelde, hoe hij op reis gegaan was, geheel alleen met zijn verdriet, en dat hij lang in Egypte had gewoond, en Japan en China had bezocht, tot hij na eenige jaren een onweerstaanbaar heimwee naar zijn dochter Hetty had gekregen en wilde voldoen aan den drang zijns harten, om zich met haar te verzoenen.

Helaas, hij had haar niet kunnen vinden. Zij en haar man waren, zoo vernam hij, al sedert lang uit Rome vertrokken, waarheen, dat wist men niet, maar men vermoedde naar Parijs. Toen had hij zich naar die groote wereldstad begeven en met onuitputtelijk geduld een onderzoek naar hen ingesteld. Doch al zijn pogingen waren vergeefsch gebleven, zoodat hij eindelijk besloot, naar het vaderland terug te keeren. Eerst wilde hij den Koepel bezoeken en haar portret weerzien, dat hij geschilderd had, en dan naar Amsterdam gaan, om daar navorschingen naar haar te doen. Aan zijn voormalige woning had men hem medegedeeld, dat daar inderdaad een vrouw was geweest met een vreemd uitziend kind, dat naar den kunstschilder Mertens had gevraagd en blijkbaar zeer teleurgesteld was, toen zij vernam, dat hij zijn huis verkocht had en vertrokken was. Daarna was hij dadelijk naar Rotterdam afgereisd, om zijn dochter Alice en haar man te bezoeken en te vernemen, of misschien zij iets omtrent Hetty hadden vernomen en wellicht haar verblijfplaats kenden. Maar in Rotterdam was hem gebleken, dat zij naar den Haagweg waren verhuisd. Daarom was hij naar den koepel teruggekeerd met het plan, daar den nacht door te brengen en morgen uit te zoeken, waar zij woonden.

[p. 226]

En nu vertelde hij, hoe Hetty het geheim van de verborgen trap had ontdekt, en verder alles, wat er gebeurd was.

‘O, 't was aandoenlijk te zien, hoe ontroerd het kind was, toen hij daar plotseling voor het portret van zijn Mama stond. Hij snikte en schreide en omhelsde het portret en kuste het...’ zoo sprak Grootpapa, die opnieuw Paolo tegen zich aan drukte.

‘En het kind vertelde mij, dat zijn Papa gestorven was, en hoe hij met zijn Mama op reis ging naar Amsterdam, om mij te zoeken. Ach, had zij eens geweten, hoe ik toen rondzwierf door Italië, zonder haar te kunnen vinden. En niet waar, lieve jongen, de reis was te vermoeiend voor je lieve Mama, en zij werd ziek en... stierf.’

't Werd doodstil in de kamer. Mevrouw Burling schreide, en iedereen had tranen in de oogen.

‘Maar komaan, wij moeten sterk zijn, en verheugd, omdat wij haar kind hebben gevonden, haar Paolo, dien zij zoo liefhad. En wij zijn blij, dat hij gekomen is om hier altijd te blijven.’

‘Zoo zal het zijn, Papa,’ zei Mevrouw Burling ontroerd. Zij stond op en nam Paolo in haar armen en kuste hem, en mijnheer Burling trok hem naar zich toe, en streelde zijn blonde krullen, en hij moest tante Alice Mama noemen en oom Max Papa, en Hetty en Loes zouden zijn zusjes zijn.

Paolo was voortaan geen kleine zwerver meer, die niet wist, waar hij 's avonds het moede hoofd zou neerleggen. Moeder Recha had gelijk gehad in haar voorspelling op den avond, toen hij op den boomstam zat bij het Spookhuis en zich verlustigde in de muziek en de dansende meisjes bij den rooden gloed van het houtvuur, - toen zij zeide: ‘De korte is de lijn van droefheid en smart, de lange die van het geluk. De eerste is bijna ten einde en nadert reeds de laatste.’

Voor Paolo was het geluk thans gekomen.