Het kamp in 't spookbosch. De avonturen van vier Z.K.C.ërs

[p. 256]

Naschrift.

De nieuwe kano van Olaf wekte, toen zij voor het eerst in de vaart kwam, de bewondering van alle leden der Z.K.C., en terecht. Zij was van het fijnste teakhout vervaardigd, had een sierlijke slanke lijn, zoodat het een lust was naar haar te kijken, en was van alle gemakken voorzien. Al zijn kennissen waren er jaloersch op, hoewel zij hem zijn kostelijk bezit gaarne gunden.

De eerste tocht, dien Olaf, in gezelschap van zijn vrienden, met zijn nieuwe Viking maakte, gold den ouden heer Groon, die meer dan blij was met hun bezoek. Hartelijk drukte hij hun de handen, en hij bewonderde met hen de nieuwe kano en hield niet op, of zij moesten den heelen dag bij hem blijven, wat zij graag deden. En 't werd een feestdag voor hen. De oude heer putte zich uit in allerlei vriendelijkheden en aangename attenties, en hij was zoo vroolijk en opgeruimd, als zij hem nog nooit hadden gezien. O, zij hoefden er niet aan te twijfelen, of hij was weer een gelukkig mensch geworden. Aan de geheele omgeving was te zien, dat er een groote verandering bij hem had plaats gehad. Geen onkruidje was meer in de paden te vinden, het huis was geschilderd en opnieuw gewit, en mooie perken waren door de geheele geheele buitenplaats aangelegd. En wat nog het allermooist was: het geluk straalde den ouden man de oogen uit.

De jongens vonden het heerlijk, dat alles op te merken.

‘En beste Viking,’ vroeg de oude man, toen zij weer gezellig voor het Huis bij elkander zaten, na een wandeling door het buiten te hebben gemaakt, en een glaasje limonade

[p. 257]

dronken, ‘heb je nog wat van den schipper gehoord, die jullie overvaren heeft op de Vliet? Of is dat zaakje in den doofpot gestopt?’

‘In den doofpot gestopt, mijnheer, - neen, lang niet. Wij zijn met ons allen voor de rechtbank geweest in Leiden, en de vriendelijke schipper was daar ook.’

‘En heeft hij zijn gerechte straf gekregen?’

‘Of hij. Zestig gulden boete of zes dagen zitten. En bovendien moet hij de aangerichte schade vergoeden. Veel pleizier heeft hij dus niet van zijn geestigheid beleefd.’

‘Neen, 't is een duur grapje voor hem geweest, Viking.’

‘Ja mijnheer, dat is het. En wat denkt u wel, dat hij zei, toen de rechter hem vroeg, hoe het toch in zijn hoofd was opgekomen om zoo roekeloos over ons heen te varen?’

‘Dat is moeilijk te raden. Speelde de drank misschien een rol?’

‘Neen mijnheer, de man zei tamelijk idioot, en hij lachte er nog bij: “Och Edelachtbare, toen ik vlak achter die jongens zat, dacht ik zoo bij mezelf: die zien er net uit, of zij wel goed zullen kunnen zwemmen, en ziet u, toen deed ik het maar.” Wat kreeg hij er van den Rechter toen van langs, mijnheer.’

‘Dat had hij dan ook dubbel en dwars verdiend, Viking.’