De twee neven

[p. 189]

Besluit.

Mijnheer Burding had goed gezien: zijne vrouw was gered. Het terugzien van haar echtgenoot had haar zenuwgestel, dat een zwaren schok had ondergaan, tot kalmte gebracht, en een rustige nacht schonk haar vermoeid lichaam nieuwe kracht. Toen den volgenden morgen de dokter kwam, verklaarde hij, dat het gevaar geweken was en dat de zieke spoedig hare vroegere gezondheid zou terugkrijgen. O, hoe verheugd gevoelden zij zich allen, nu hun gelukszonnetje opnieuw aan de kim verscheen en een einde maakte aan den donkeren nacht van angst en verdriet. Vroolijk schoot het zijn gouden stralen op hun vriendelijk dak neder. Het eenige wolkje, dat hun hemel bedekte, was hun medelijden met den ongelukkigen Willem, die zich thans in de gevangenis te Haarlem bevond.

Toch voelde deze zich gelukkiger, dan in de vreeselijke uren, die aan zijne bekentenis voorafgingen. Hoewel hij niet dan met weerzin en afschuw op den gepleegden diefstal terug zag, was hij toch verlicht door het bewustzijn, dat althans geen onschuldige zou worden gestraft, en toen hij eenigen tijd later door de rechtbank tot drie

[p. 190]

maanden gevangenisstraf werd veroordeeld, onderging hij die straf met een juichend hart en vol blijdschap, omdat niet alleen Burding hem in de gerechtszaal de hand had gedrukt en hem had gezegd, dat zijne vrouw weder geheel van hare ziekte was hersteld en hem uit den grond haars harten zijn verkeerde daad vergaf, - maar ook, omdat zijn vader hem had bezocht en hem met tranen in de oogen aan zijn hart had gedrukt.

't Was de laatste maal, dat Willem zijn vader had gezien.

Deze nam korten tijd daarna zijn ontslag als burgemeester en leefde stil en teruggetrokken in zijne woning, welke hij zelden meer verliet. Toen Willem ongeveer een maand in de gevangenis had doorgebracht, ontving hij een brief van Arnold, waarin deze hem meldde, dat zijn vader door een hevige longontsteking was aangetast, en wellicht niet meer herstellen zou. Inderdaad kwam nog geen geen week later Arnold hem mededeelen, dat zijn vader overleden was. Hij bracht hem diens laatsten groet...

Arnold en Trien vonden een vriendelijk tehuis bij de Burdings; de eerste als kind des huizes, de laatste als dienstbode. Een half jaar later ging Arnold naar Leiden om zijn studiën voort te zetten, doch zijne vacanties bracht hij altijd bij de Burdings door, of, zooals hij zelf dat noemde, met de vacantie ging hij naar ‘huis.’

Hein Barrel had zich door de vlucht gered. Toen Willem Landersen het besluit genomen had, zich zelven aan de justitie over te geven, was hij naar Hein gegaan om hem te waarschuwen, en toen deze merkte, dat al zijn bedreigingen en vloeken niet in staat waren, Willem van zijn plan terug te brengen, had hij voor goed het dorp verlaten en was naar Amerika gevlucht. Hier verteerde hij de gestolen som in zeer korten tijd op roekelooze wijze en moest daarna met handenarbeid zijn brood verdienen. Dat verdroot hem echter al spoedig en daarom

[p. 191]

besloot hij, zijn geluk te beproeven in Californië, het goudland. Daar viel het hem bitter tegen, want het goudzoeken is een moeilijk werk, en daar hield hij niet van. Al spoedig begon hij er zich nu op toe te leggen, aan anderen het gevonden goud te ontstelen, doch toen hij eens, in een donkeren nacht, de hut van een goudzoeker binnendrong, in de meening dat de eigenaar afwezig was, en met het plan, zich daar van een grooten schat meester te maken, werd hij plotseling door den eigenaar overvallen en in een hevige worsteling door een dolkstoot gedood. Zijne brave ouders hebben nooit meer iets van hem gehoord.

Gelukkiger ging het Willem Landersen. Toen hij uit de gevangenis ontslagen werd, verliet hij het vaderland en vertrok naar Frankrijk, waar hij zich met ijver op de studie der landbouwkunde toelegde. Later kocht hij een buitenplaats in Gelderland, en hield zich veel met landontginnen bezig. Hij werd de weldoener van zijn dorp en door de bewoners hooggeacht. Aan baron Steinhof betaade hij zijne oude schuld af.

Arnold Blokman was vierentwintig jaar oud, toen hij met glans zijn examen als dokter aflegde. Hij besloot zich te Veenwoud te vestigen, waar hij korten tijd daarna met Annie Burding in het huwelijk trad. Overal wapperden vlaggen en het geheele dorp verkeerde in een feestelijke stemming. Op drie plaatsen had men eerepoorten opgericht en 's avonds waren verscheidene woningen met lampions verlicht. Dirk, die nu rentmeester was over de landgoederen van den baron in Frankrijk, was zelfs voor deze heuglijke gebeurtenis van daar overgekomen en verblijdde zich in het geluk van het jonge paar.

Er heerschte groote vreugde.