In woelige dagen

[p. 226]

Besluit.

Beste lezer, hier is mijn verhaal eigenlijk uit, doch - in menig oog lees ik nog de vraag: ‘Hoe is het met de verschillende personen uit dit verhaal verder gegaan?’

Luister, dan zal ik het vertellen:

Gravin Margaretha heeft geen pogingen meer aangewend, om zich van de regeering over deze landen meester te maken. Zij zag het hopelooze van den strijd in en was door de verpletterende nederlaag, die haar was toegebracht, tot de overtuiging gekomen, dat de macht van den adel voor goed gebroken en door die van den burgerstand ten eenen male overvleugeld was.

Willem V, de eerste Graaf uit het Beiersche stamhuis, kwam dus als overwinnaar uit den strijd te voorschijn, en werd zonder verdere moeilijkheden alom als Heer van deze landen gehuldigd. De partijen der Hoekschen en Kabeljauwschen bleven echter voortbestaan, en nog wel gedurende een tijdsverloop van bijna anderhalve eeuw kwamen zij telkens met elkander in botsing.

Waren de wapenen nu in rust, tot eene verzoening tusschen moeder en zoon kwam het evenwel nog niet. Daarover moesten nog drie jaren verloopen. Eerst in 1354

[p. 227]

gelukte het den Edelen Jan van Beaumont die verzoening tot stand te brengen. Tegen een vast jaarlijksch inkomen deed Margaretha onder het overhandigen van een stroohalm nogmaals afstand van de regeering, nadat Willem haar eerst om vergiffenis had gevraagd.

Korten tijd daarna stierf de brave Jan van Beaumont, en spoedig volgde Gravin Margaretha hem in den dood. Zij overleed in 1355.

Wat Eelco en Sytske betreft, hun werden op bevel van den Graaf alle goederen teruggegeven, die hun listiglijk waren ontroofd. Met Feiko als slotbewaarder betrokken zij het schoone kasteel Rozenstein, waar Sytske, door Feiko's bemiddeling, eene opvoeding kreeg, hare adellijke afkomst waardig. Zij groeide op tot eene lieftallige Jonkvrouw. Eelco werd door den Graaf als schildknaap aangenomen, waarop hij niet weinig trotsch was. Zijne tante en haar zoon Jan schonk hij een jaargeld waarvan zij onbezorgd konden leven. Zij keerden naar Friesland terug.

Jarich werd door de vierschaar schuldig bevonden en tot een smadelijken dood veroordeeld. Hij stierf door beulshanden.

Wel heeft Feiko, op Sytske's verzoek, nog pogingen gedaan om Jel terug te vinden, die na Jarichs vlucht spoorloos uit Haarlem verdwenen was, doch dat gelukte hem niet, wat Sytske zeer speet. Zoo gaarne had zij de vrouw, die zij zooveel jaren den moedernaam had gegeven, een onbezorgden ouden dag geschonken. Zij dacht in haar later leven nog dikwijls aan deze vrouw, die haar wel ruw, maar nooit wreed of slecht behandeld had.

Wat waren later de eerzame poorters Wouters en Harm-

[p. 228]

sen trotsch, als zij met hunne vrouwen een dagje op het kasteel gingen doorbrengen, en wat kon de brave wapensmid dan nog met genoegen zitten vertellen, hoe zij geschrikt waren, toen Eelko in alle stilte dat harnas had aangetrokken. Als Feiko dat verhaal weer hoorde, barstte hij telkens nog in lachen uit.

Dat die brave dienaar van Heer Bruno van Waringha-state altoos een hoofdpersoon bleef op den schoonen burcht, behoeft zeker wel niet gezegd te worden. Eelco en Sytske droegen hem bijna op handen.

Toen het kasteel, dat door het beleg natuurlijk veel had geleden, geheel hersteld was, werd het verdoopt, en prijkte boven de groote poort in vergulde letters de naam:

‘Waringha.’