Gedichten

[p. 47]

Na Selmars Herstelling.

Hoe stil verheft zich 't dankende Christenhart!
Stroomt zagt gij traanen! Gaf niet den zegen God? –

Gij zijt voor 't hart, als malschen regen,

Wen hij na krakenden donder afdaalt.

Mijn oog bezag den Leidsman, dien God mij schonk;
Mijn ziel dronk warme straalen van wijsheid in;

Terwijl mijn aandagt, vol verrukking,

'T beeld van den Schepper! – geen stof – herkende!

[p. 48]

 

Zoo drinkt een Ad'laar kragten des levens in,

 

Bij 't Godlijk zonlicht. – Steig'rend gedenkt hij niet

 

Aan de Aarde, daar vergift'ge pijlen

 

Hem, met een dreigenden blik, verwagten. −

 

 

 

Maar God verscheen me in straffende Majesteit!

 

Verbolgen wolken dekten zijn Vaderoog;

 

Terwijl 's Verdervers trage voetstap

 

Vreeslijke spooren, in 't stof, te rug liet!

 

 

 

Ik dank u, Vader! – Hebt gij mijn hart beproeft;

 

Uw hand gaf zegen! O! mij mijn Selmar weêr!

 

Mijn hart verkwikking! Balsem des regens,

 

Wen hij na krakenden donder afdaalt!

A.