Gedichten

[p. 51]

Aan De toekomste, Na mijne bevalling.

Onzichtb're Toekomst! vol van onzekerheid
Omsluit gij 't hart – mijn hart, dat op God betrouwt;

Wat vreest mijn Ziel, die, meer dan immer,

Boven uw' donkeren Chaos rondzweeft?

Mij was 't verschrikk'lijk zwaard des verderfs nabij;
De bijl reeds aan den jeugdigen boom gelegd!..

Daar weende Selmar, badt en weende,

Dat zich de wolken des Hemels scheurden!

[p. 52]

 

En God verhoorde 't; − Sidd'rend verhefte zich

 

De vuist des Doods; diep zonk ook zijn Sikkel neêr!

 

Maar slechts in de Aarde, die zijn beeld'nis

 

Verre uit mijn sterfelijk oog ontvoerde.

 

 

 

Omhoog, mijn Ziel! wat zweeft ge, in onzekerheid,

 

Nog steeds den afgrond vol gevaaren rond?

 

Omhoog van de Aarde! breng uw offer,

 

Dankend, aan Hem, die zijn zwaard te rug hieldt. –

 

 

 

Vergeef, mijn Vader! – kwijnende treurigheid

 

Omzweeft mijn Cither; dringt zich in 't Lofzang,

 

Dat u mijn dankend hart zou heil'gen!

 

Vader! vergeef, dat mijn Ziele zich neêrbuigt! –

[p. 53]

 

Ja, Selmar, 'k heb den troost uw's gezangs gehoord;

 

Ik heb gezien den glans des vooruitgezichts! –

 

Mijn voet zal ook, op 's Levens schijdweg,

 

Moedig als gij, de valei doorwand'len!

A.