Gedichten

[p. 73]

Aan de Waereld.

U, die in een Chaos van smart
En weelde, vol grijze verwagting,

Het uur verbeidt,

Waar op de bijl, aan d' eik gelegd,

Een wissen val bedreigt!

Ik zie reeds den wagg'lenden kruin;
Maar, nog voor den tijd der Ruïenen,

Zingt U mijn lier,

In 't midden van Uw' woesten schoot,

Met veegen toon, een lied!

[p. 74]

 

Ja, Waereld! U, Leidsvrouw des Doods,

 

Bezing ik! maar niet als de slaven,

 

Die ge aan uw' hand

 

Ten slagtbank voert; mij lagcht uw oog

 

Vergeefse lonken toe.

 

 

 

Uw juichen verkeert zich in druk!

 

En was mijn Jehovah geen Redder,

 

Dan zweeg de ziel,

 

Gedrukt door all' uw knagend leed,

 

In deze woestenij.

 

 

 

Al druipt ook uw beker van smart,

 

Van knellende zorgen des levens,

 

'k Neem haar met moed,

 

Op 't eenigst pad der Eeuwigheid,

 

Als bitt're laaf'nis aan.

[p. 75]

 

Klink dankbaar, niet veeg meer, mijn lied!

 

En lispel hier toonen van weemoed;

 

Zij voert ons tog,

 

Langs bergen en valeijen, haast,

 

Bij 't einde in 'slevens schoot!

 

 

 

Ja, vlugtige Leidsvrouw des Doods!

 

Ik offer U dankbare traanen:

 

Uw loop vertraagt,

 

In 't strijdperk van dit leven, niet,

 

Door bangen tegenspoed.

 

 

 

Verspilt de vermoeide natuur

 

De rustelooze uuren des levens:

 

Gij blijft getrouw!

 

En rolt het afgelegde pad

 

Zorgvuldig van den weg.

[p. 76]

 

Zoo vlieten de dagen der jeugd, −

 

De went'lende jaaren des levens, −

 

De grijze stroom, −

 

Langs uwe bedding, naar het ruim

 

Der eind'looze Eeuwigheid.

 

 

 

Des zingt U mijn bloeijende jeugd,

 

De ontslotene bloem, na de smarten;

 

Tot ze eens haar groeij

 

Volmaakt, op de ingestorte puin

 

Van Uwen grijzen Troon! −

A.