Gedichten

[p. 104]

Aan Selmar.

Selmar! o, gij moet van menschen-

Hand niets wenschen,

Schoon zij u van verre wenkt!

'k Heb de beek, met eigen oogen,

Op zien droogen,

Die de valsche gunst u schenkt!

Ook ik heb de Hoop bezongen,

Mij ontsprongen

Bronnen in de woestenij;

Onbekend met 's waerelds smarte,

Was mij 't harte

Zoo onschuldig, en zoo blij! –

[p. 105]

 

'k Zag een beekje eens lisp'lend stroomen

 

Om de zoomen

 

Van een veld vol Lentejeugd;

 

't Leven scheen, langs 's aardrijks aâren,

 

Optevaaren

 

Tot de bron van alle vreugd!

 

 

 

Toen begon mij 't hart te zwoegen

 

Van 't genoegen,

 

Dat mij toelagchte in 't verschiet:

 

'k Volgde 't beekje; maar de golven,

 

Ach, bedolven

 

In een meir den stillen vliet!

 

 

 

Dus is 't beeldt'nis van ons leven

 

Daaglijks sneven

 

Gunste en hoope in 's waerelds zee!

 

Zorg omsluit dan 't vrije harte,

 

En de smarte

 

Voert het zwakke huikje meê!

[p. 106]

 

Zoudt gij dan op aard' van menschen-

 

Hand iets wenschen,

 

Schoon zij u van verre wenkt?

 

Laat ons vaster grondslag bouwen:

 

Uw vertrouwen

 

Zij op God, die alles schenkt!

A.