Honderd verzen en Okeanos

[p. 5]

V

Nauw zichtbaar wiegen, op een lichten zucht,

De witte bloesems in de scheemring - ziet,

Hoe langs mijn venster nog, met ras gerucht,

Een enkele, ál te late vogel vliedt.

En ver, daar ginds, die zacht-gekleurde lucht

Als perlemoer, waar ied're tint vervliet

In teêrheid.., Rust - o, wonder-vreemd genucht!

Want alles is bij dag zóó innig niet.

Alle geluid, dat nog van verre sprak,

Verstierf - de wind, de wolken, alles gaat

Al zacht en zachter - alles wordt zoo stil...

En ik weet niet, hoe thans dit hart, zoo zwak,

Dat al zóó moê is, altijd luider slaat,

Altijd maar luider, en niet rusten wil.