Honderd verzen en Okeanos

[p. 62]

LVII
Revolutie.

I

Wat wil dat volk, dat opdringt door de straten,

Omhoog-ziend gierig naar der ramen glans?

Daarbinnen schuiflen voeten aan den dans,

Op val en rijzing van de vlugge maten.

Daarbuiten staan ze, en voelen zich wel mans

Om meê te doen, ondanks 't gebrek. Zij praten

Heel druk met breed gebaar. Waar is de kans,

Dat zij zoo kunnen juublen eens? Zij haten.

Weest welberaên. Zij komen binnen-schuiven,

En slaan 't omvèr. Welaan, 't gevaar is groot:

Houdt op met dobblen, dartlen, zwelgen, fuiven,

Maakt dat zij leven kunnen zonder nood,

En 't woest gewoel zal in een wenk verstuiven...

Zoo niet, dan wacht ons een ellendge dood.

[p. 63]

II

Wat wil het volk? Als gij, 't leven genieten?

Neen, 't wil voor zwaar gedreven arbeid brood.

Als dát is, blijven hún ook de verdrieten,

Als òns, van ziekte en tegenspoed en dood.

Ons allen toont het leven slechts verschieten

Van heil, dat wen 't genaakt, niets is dan nood, -

Mysterie, dat, met warreling van sprieten,

Ons aangrijpt, maar zijn wezen nooit legt bloot.

Waarom 't hun dan ellendiger te maken,

Dan 't leven elk mensch uit zichzelf reeds is,

't Leven, die roezemoes van kleine zaken,

Die opkomt uit, weer eindt in duisternis?

Waarom 't dan niet elkaèr zóó licht te maken,

Als maar voor menschen menschen mooglijk is?

[p. 64]

III

O, tijd, die komt! De volkeren krioelen,

Met om hun lendenen der macht'gen band:

Zij gaan gedwee, alleen, als hij wat spant,

Beginnen ze ijlings in 't gareel te woelen.

Wie is 't, die zegt, met waarlijk-vroom bedoelen:

Ik zal u leiden in 't beloofde land?

O, tijd, die komt, als állen zullen voelen,

Dat leven goed-zijn te met hoog verstand.

Als allen zullen voelen, dat te leven

Een raadsel is, door niemand nog verklaard,

Maar dat slechts door zijn edelst Zelf te geven

Het grootst geluk voor allen wordt vergaard...

Dán komt slechts, als wij allen daarnaar streven,

't Rijk van den god-gelijken mensch op aard.