Honderd verzen en Okeanos

[p. 74]

LXVII

O, kinderachtig sterk-zijn is de klip,

Waarop veel zoekers wild naar de echte landen

Des waren levens op het laatste stranden,

Wanneer zij, zwervers met hun eenzaam schip,

Met turend oog en neergetrokken lip,

De woeste zeeën over, voeten, handen

En geest ten slotte steken als in banden,

Zich kalm-weg bergend op die steile stip,

Die uit de zee omhoog steekt, naakt on killig,

Waar zij dan toeven tot hun laatste grijsheid,

Aan 's Levens lieve warmte gansch ontwend...!

O, menschen! 'k vraag u: weest wat meer goed-wlllig...

't Leven bestaat in sterkte niet, - in wijsheid,

Die menschlijk goed-zijn als haar kind erkent!