Julia (onder ps. Guido)

[p. 1]

Voorzang.
Canzone.

Gij, die des levens éenen weg ten doode,
Door zonneschijn en nacht, betreedt met kalmen,
Gestâgen stap of dartelende voeten -
Ai! wilt een oogwenk talmen,
En vluchtig omzien naar deez' jongen bode,
Die, met een blos en minnelijke groeten,
U bloode komt gemoeten.
Doch wat figuren ook zijn paden kruisen,
Het eerst en liefst aan ál jong-Holland's schoonen
Biedt hij zijn beste hulde in de eerste tonen,
Die van zijn teêrbewogen either ruischen.
Zij zijn het, aan wier heerschende oogen hangen
Het wel en wee van zijn bedeesde zangen.

Hij komt op lichte wieken uit de verre,
Vreemde gewesten, waar de bloemen bloeien,
Die hier de zangers door hun liedren strenglen:

[p. 2]

 

Hij zag, bij 't eenzaam gloeien

 

Aan 't zwarte zwerk van éene gouden sterre,

 

Geheimvol scheemrend, op hun lange stenglen

 

Die wondre bloemen benglen,

 

En plukte een ganschen schat in spelend peizen -

 

Maar, aan het klare licht der zon gekomen,

 

Verbleekten zij op eens als uchtenddroomen,

 

Die voor het uchtendrood in neevlen deizen.

 

Ach! 't Schoone, dat een dichter mag aanschouwen -

 

Niet alles kan hij aan zijn lier vertrouwen.

 

 

 

Het zij: en mochten ook de gloênde tinten

 

Dier phantasieën in zijn lied verdwijnen -

 

Hij ziet een andren, frisscher lauwer groenen:

 

Hij wil geen dichter schijnen,

 

Door tooisel van Verbeelding's bonte linten,

 

Noch hullen nooit geziene visioenen

 

In raadselige Roenen;

 

Neen 't hart, het eigen harte, met zijn tranen

 

En met zijn lach, zijn weifelen en gloeien,

 

Is steeds de wel, waaruit de liedren vloeien,

 

Die zich een weg naar andre harten banen -

 

En moog' hij steeds Natuur en Eenvoud minnen,

 

Als zijner konste zoete gezellinnen.

 

 

 

Wel menig waagt in klinkende sonnetten,

 

Andre Marini, met de taal te spelen,

 

En rede en rhythmus om een rijm te tarten -

 

Maar hij zal 't kunstig kweelen

[p. 3]

 

Dier bonte zangers te allen tijde zetten

 

Onder den roerend-waren kreet des harten

 

On echtgevoelde smarten:

 

Geen tonen zullen aan zijn lier ontglippen,

 

Die niet deez' eenig-zuivre bron ontsprongen,

 

En menig zijner liedren is gezongen

 

Met brandend oog en sidderende lippen.

 

Maar om zich van zijn smart iet te verstrooien,

 

Hult hij zijn smart soms in Verdichting's plooien.

 

 

 

Hij zingt een lied van liefde en liefdetrouwe,

 

In heil bezworen en beproefd in 't strijden,

 

En, na het eind van alles, steeds gebleven -

 

En hoe uit bitter lijden

 

En 't ijdel smachten om een doode vrouwe

 

Des minnaars jonge ziele wordt geheven

 

Tot idealer leven,

 

Door eigen zielszucht en der Muze leiding -

 

Zij is 't, die 't al berecht met sterke handen,

 

En wie, gekluisterd aan haars tempels wanden,

 

Op haar slechts zien in bevende verbeiding,

 

Zij zullen eenmaal met de schoonste zangen

 

Onsterflijk loon voor hunne trouw ontvangen.

 

 

 

O Muze, om wie ik leve, wil me omzweven,

 

En dat ge uw troostende oogen

 

Niet wenden moogt van 't u geheiligd pogen!