Julia (onder ps. Guido)

IV.
Ontluikend geluk.

O, 'k heb haar weêrgezien! en morgen weêr,

En overmorgen - iedren schoonen dag -

Gelijk de zonnebloem, die telken keer

Zich opheft tot der zonne gouden lach

Met iedren uchtend, en het aangezicht

Eerst afwendt, als ze 't liefelijke licht

[p. 7]

 

Voor éenen nacht in 't Westen dalen zag.

 

Zoo zal ik óok zijn! want mijn Julia

 

Is mijne zon, waarop ik de oogen sla,

 

Zoolang háre oogen rijzen met den dag.