Verzen

[p. 30]

XXX.

Ik kan niet lachen, ik kan niet weenen,

Ik ben zoo vreemd te moe;

De zomer-pracht gaat henen, -

Ik doe mijn oogen toe.

Daar-binnen is het donker,

Daarbuiten is het kil....

Wat of dat flauw geflonker

Van vèr beduiden wil?

Zou dát het doods-uur wezen,

Waar alles op zijn best,

Verheerlijkt opgerezen

Verschemert voor het lest?