Levenders reden-feest, oft Amsteldams Helicon

Op-ghestelt By de Brabantsche Reden-Rijcke vergaderingh uyt Levender Ionst

[fol. A4r]

Aemstel.

SO lang de Volck'ren hier tot woeling zynd' gedreven,
Soo lang sal d'Amstels stroom al hupp'lend' vreuchdigh leven,
Soo lang als 't Kieligh-vlot snel wiekich door de wint
Soo veel duyst zielen voert, so lang men my bemint,
Soo lang den handel duert, soo lang men my sal streelen,
Zo langhe sal men met welvaren my bedeelen.
Ha heuchelijck welvaer, mijn aenghenaemste vreucht,
Insonderheydt wanneer ick sie de jonghe Jeught
Met yvers grage gheest in Schuyten ende Jachten
Vroech 's morghens, 's avondts laet, hun neygings lust betrachten,
Zy cieren hun op't moyst braveren gins en weer
Met Vlagghen wimp'len braef van dagh tot dagen meer,
Niet min so denckt my oock des Winters koude daghen
My hebben vaeck ghestremt, wat pracht dan veele saghen
Is noch wel in gheheugh, ick meen van narrery
En menich duysent die daer wand'len dan op my,
Dies ick my roemen mach van 'taldergrootst' vermaken,
Vermits men my bepronckt met veelderleye saken,
Maer nu heb ick verstaen van 't soet vermaeck ghewis
Waer in dat 'tsoetste soet vermaeck gheleghen is,
'tWelck uyt Levender jonst op dese plaets sou schieden,
Door hun gesonden kaert, en vriendelijck ontbieden,
Dies ick my hier vervoegh, door dien ick lust bemin
Om hooren en verstaen de reden en den sin.
Ha! my alreede 't hert verquickt door sien en kijcken,
Mits ick mijn daghen noyt ghesien heb dierghelijcken,
Ha! eel Levender-Maeght, wie had oyt sulcks betrout
Dat ghy tot uwen Lof soo veel uytrechten sout?
Ick sie, ick hoor, ick swygh, en blijf met aendacht legghen
Om uwen Lof hier door aen yder voort te segghen.