Levenders reden-feest, oft Amsteldams Helicon

Op-ghestelt By de Brabantsche Reden-Rijcke vergaderingh uyt Levender Ionst

[fol. N3r]

Breda, 'Tgeloof aengrijpt.

Refereyn op de Reghel.

REthorica Idoon, een soet vermaeck eerbaer
Waer door men oock becoomt, een spraecke eloquent,
By d'wijsen eerst verdicht, by ons ghevolghet naer
Was nu ghestoten ziet, een wijl tijdts aen d'een ent
Om dat de luyicheyt, quam woonen daer ontrent,
Met giericheyt versaemt, 'twelck is de buerinne
Vant gierich gouts ghespuys tot onverstant zich went,
Becommernis alhier, op s'weerelts Cloot hier binne
Begheeren van dees const, niemant meer ginck beminne,
Daer t nochtans is een deucht, een reyn conversatie
Met recht mach men dan dees const weder beginne,
Ende te comen eens in dees Goddins gracie
Wech moet luyicheyt, maer bemint d'contemplatie
Van dese soete vreucht, haer vyant wilt verfoeyen,
So sal Rethorica veracht recht weder bloeyen.

Cicero vermaert, Eloquent ende geleert,

Demostenes befaemt, gheacht in syne tijden,
By dese was de const, van Rethorica ghe-eert,
En veel meer ander doch, die ick late besijden
Om dat het ghenoch is, ons met haer luyd' te lijden
Als d'beste van verstant, met Homerus ghepresen,
Dese vaetten ghenucht, ghedurich haer verblijden
In Rethoricas veerskens soet, lieffelijck uytghelesen
Niet in luyicheyt, maer in ghedurich arbeyts wesen,
Want sonder oeffeningh, en is de conste niet
Soo als Pitagoras seyt, langhen tijdt voor desen
Verre moet luyicheyt, t'welck ons brenght in verdriet,
Van ons wijcken dan, dat ons gheen schade schiet,
Maer helpen opte been, en ons daer met bemoeyen
Ter eeren Rethorica en zinghen een nieuw Liet,
So sal Rethorica veracht, recht vveder bloeyen.

[fol. N3v]

 

Ghelijck ghesontheyt is d'behoud'nis van't Lichaem,

 

So is de Leering doch d'behoud'nis van den Geest

 

So Aristoteles zeyt, en ghevet eenen naem,

 

Rethoricas gheclanck, prijsende minst en meest,

 

Noch noyt hy hem en schaemden, noch noyt hy hem en vreest,

 

De Konst Rethorica, op't hooste trap te vieren,

 

Want het is een vermaeck in't Lichaems soet Foreest

 

Dat haer verheughen doet op allerley manieren,

 

Den Mensch het onderwijst, gheduerigh gaet bestieren

 

Tot een goet verstant, en wijsheyt voort gaet gheven,

 

Waerom wort dees Jongvrouw', die ons te recht wil chieren,

 

Dan alsoo seer veracht van Menschen die nu leven,

 

'T is het bot verstant en plompheyt daer beneven,

 

En 's Werelts eyghen vrient, soo men nu can bevroeyen,

 

Yeder de deure wijst dese faulte voorschreven,

 

So sal Rethorica veracht, recht weder bloeyen.

 

 

 

Prince

 

 

 

Laet het dan alsoo zijn door de seer wyse reden,

 

Ghelijck Propertius zeyt, yeder wel can mercken,

 

Datter gheen dinck en is, noch te vinden gheen zeden

 

Waer door den Mensch ghe-eert, doorluchtigh t'allen percken

 

Ghemaket wert veel meer, als dese wijse Clercken

 

Door der Poeten Const, die altydts sal blyven staen,

 

Lieff'lijck is haer ghedicht, vermaeck'lijck haere wercken,

 

Versmadelijck altydts des luypaerts boos vermaen,

 

Die licht af-raden sout, om te laten vergaen,

 

In d'Assen vallen slecht, dese Const hoogh gheacht,

 

Maer nu zijn zy ghestopt, ontruymt haer is de baen,

 

Om haer te jaghen uyt, en seggen goeden nacht,

 

Voor nu en t'aller tydt, soo hoort men weer gheen clacht

 

Teghens reyn Rethorica, laet haer op't hooghste groeyen,

 

En treden onder de voet haeer vyant nu met macht,

 

So sal Rethorica veracht, recht weder bloeyen.

't Gheloof aengrijpt.

Iongskens.