Eerdicht, op Simsons Treur-spel Van Abraham de Koningh.
GHy Griecken die met u ghedichten opgheblasen,
De werelt wondert, en de volcken doet verbasen.
Die met u namen van onsterffelycke lof
Verwonderinghen maeckt, de volcken die in 't stof
Van duysternissen wilt versteken, en bedoven,
Gantsch kundeloos, nochtans u groote dinghen loven.
Indien ghy spannen kond met Roomen alle bey
Van dichters uyt-ghekeurt Poëtelijck een Rey:
En wapen-ryck te zaem u woorden deft, en reden,
Op 't çierelyckste mocht op-smucken, en becleeden:
Ia alles rechten uyt, wat uyt te rechten stont,
'k Wed ghy in dese eeuw Hollantsche borsten vondt
Beswanghert met een moet, soo wel van hert als harssen,
Om u (trots sulcks) met re'en, om redenen te parssen,
En dat op hunne tael, met woorden rijck van zin,
Van treuricheden, of van bly, of droeve min.
Van boerteryen, 't sy, of kleyn, of groote saken,
Of souden u, ghelyck ghy haer, Patronen maken,
Waer uyt ghy ziften sout, de pracht, de pronck, de prael
Van haere, even alsse doen van uwe tael.
Soo bralt nu sonderlingh van gheesten uytghenomen
Het prachtigh Amsterdam, soo uytgherustet komen
| |
De dichten wel ghevoeght: van stael, van schick, van maet,
Dat de verwond'ringh in verwond'ren selfs bestaet.
Aen Hoofden sietmen 't, en Coninghen openbaren,
Als of het Grieksche, en al Roomsche dichters waren.
Dat segghen wercken, en dat segh een yder stuck
Ghemeen aen elck, en voor de Werelt inden druck.
Dat segghe Simson oock, dees Simson die begrepen
Is van vernuftigh breyn, van sinnen wel beslepen.
Dees Simson, die hoewel van leden groot, en grof,
Door 't minnen kryght zyn doodt, en door zyn sterckte lof
By overleefde, en noch levende gheslachten,
Die roemen zyn ghewelt, en zyne min verachten:
Hem siende nu alhier selfs winnaer, selfs vermant,
Soecken te roemen u Dichter, en u verstandt,
Met stoffe waerdich om ter eeren te verheffen,
Maer u waerdye schynt hun machten t' overtreffen,
Als machteloos by u, O Conincklijck Poët!
Die wel te recht verdient dat ghy nu Coninck heet.
Laet Griecken roemen nu, want alle datse houwen
By hun ghemeen te zyn, dat moochdy hier aenschouwen,
Laet queelen hun van min, hier hebdy die verbeelt,
Dat yder woort, en vers, u een verwond'ren steelt.
Wildy manhafticheyt, of wildy veynsen, smeken,
Dat siedy door een Vrou, door-trapt, en schalck besteken.
Wildy verbaestheyt van verblufte Philisteen?
Wildy hun val? en wildy Isr'els treuricheen?
Hier hebdy 't uyt-ghekipt, van onghemeene standen.
Hier hebdyt t'zaem ghevoeght, ghebreydelt met de banden
Van wetenschap, en konst, soo gheestich uytghebromt,
Dat hem, en wel te recht, den Lauwerier toekomt,
En dat Poëten t'zaem hem çierelijcken vlechten
Een groen onwelckbaer krans, om op zijn hooft te hechten.
Een boven al.
|
|
Auteursrechtvrij