Het menschdom verlost

[p. 15]

Inleiding van den 1^sten Zang

DE Zaligmaker had in 't openbare leven
Een drietal jaren reeds zich zelven prijs gegeven
Voor 't heil van 't menschdom. Galilea, ieder oord
Van 't Joodsche land had beurtelings de stem gehoord,
Waarvan de volkstaal klonk: ‘Nooit mensch heeft zoo
[gesproken.’
Zijn goddelijke macht was schittrend uitgebroken
In volle heerlijkheid. De blinde kreeg 't gezicht
En zag des menschen Zoon, omschenen van het licht
Der Godheid eindloos goed, den kreuple wandlen doen,
Den kranke heelen en den arme vredezoen
En heil verkonden in 't genadejaar des Heeren.
De doove hoorde Hem de wondre wijsheid leeren,
Die niet van de aarde kwam, en zag 't verrukte volk,
Dat aan zijn lippen hing - reikhalzend om den tolk
Des Vaders aan te hooren - daaglijks voor zijn voeten

[p. 16]

 

Te zamen stroomen en den Godgezalfde groeten.

 

Zijn faam weerklonk door 't land van af den Libanon

 

Tot aan 't Arabisch meer. ‘Er is een nieuwe Zon,

 

Een groote Ziener in ons midden opgestegen;

 

In weldoen gaat Hij door, en al zijn wandelwegen

 

Zijn vol van lieflijkheid. Zijn aangezicht is zoet.

 

God heeft zijn volk bezocht.’ Zoo sprak het rein gemoed

 

Der menigte overluid en alle dagen groeide

 

De vloed der scharen aan. Doch sombre wraakzucht broeide

 

In 't brein der huichelaars, die 't aldoorgrondend Woord

 

Ontmaskerd had; de hoogmoed, in zijn waan gestoord,

 

De slecht verkropte nijd, reeds meermaals uitgeborsten,

 

Zwol in de boezems op en deed de tijgers dorsten

 

Naar 't bloed van Davids Zoon, die met zijn hemelleer

 

De volken tot zich trok en gansch een ommekeer

 

In 't land te wege bracht. Zij voelden zich ontschieten

 

De teugels van 't bewind en Jacobs huis vervlieten

 

Als water uit hun hand. Hun bleeke toorts stierf uit

 

Voor 't stralend licht der zon. Reeds lang bestond 't besluit

 

Om, alwie openlijk met Jesus dorst te spannen,

 

Uit de oude synagoge en kerkgemeent te bannen,

 

Als een verworpen struik, gesneden van den stam

 

En 't godgezegend kroost van vader Abraham.

 

Maar 't lastrend doembedwang mocht enkelen doen schromen

 

Het twaalfgeslachtendom bleef rond den Heiland stroomen

 

En volgde in dorp en steên het spoor der wondren op,

[p. 17]

 

Gespijsd van 't levend Woord. Dan rees de haat in top

 

En werd het opzet rijp den Man van kant te helpen,

 

Die hen gebrandmerkt had, als satans huichelwelpen,

 

Geschilderd grafgesteent, van buiten witgekalkt,

 

Maar binnen met bederf en vuiligheid bezwalkt.

 

De Heilige Israëls, wien men van schuld noch logen

 

Betichten kon, stak als een scherpe doorn in de oogen

 

Van 't Phariseesche rot, verhunkerd naar zijn bloed.

 

Reeds had de Boetgezant zijn vrome taal geboet;

 

Joannes edel hoofd was in Macherus wallen

 

Voor 't hupplen eener vrouw op 't moordschavot gevallen.

 

Zoo was het lot van elk, die als Jehovas tolk

 

Bij deze natie kwam. Dit wederbarstig volk,

 

Wien Gods profetenbloed nog druppelt van de handen,

 

Beraamt nu 't helsche plan den Zoon zelf aan te randen,

 

Den eengen erfgenaam van 't vaderlijke huis,

 

Opdat zijn erf hun zij. Den Christus wacht het kruis,

 

Den Zeegnaar, vloek; den Heiige, geesels; ijzren schalmen

 

Den Losser, en azijn den Liever, van wiens palmen,

 

Onzeglijk zoet en mild, een dauw van zalving droop

 

Op al wat leed en tot Hem kwam. In 't donker sloop

 

De afschuwelijke slang met brandend oogenvonklen

 

Den Volksontfermer na en wierp in 't duivelsch kronklen

 

Haar zwadder van venijn en spuwsel uit van gal.

 

Bij elke schrede lag een looze strik ten val

[p. 18]

 

Gespannen voor zijn voet. Doch 't net van sluwe treken

 

Wist de eeuwge Wijsheid als het spinnerag te breken.

 

Zijn tijd was nog niet daar. Al meer en meer nabij

 

Geraakte toch de stond, waarop de profecij

 

Vervulling krijgen zou. Om niet den haat te tergen,

 

Die fel en feller stak, wou Jesus zich verbergen

 

Uit Juda, de uur verbeidend, dat Jerusalem,

 

Verstootend 't laatste heil, hetwelk de Orakelstem

 

Haar bieden zou, naar 's menschen Zoon de hand zou strekken

 

En door dit gruwelstuk haar ondergang voltrekken.