Stiemer en Stalma

Verdere voorbereiding

Dat is verbazend merkwaardig, zei de secretarisvogel deftig, na Stiemers mededeling, dat hij de wondervis had gezien. Zoudt u ons niet in het kort en onopgesmukt kunnen vertellen hoe het dier er uit ziet, opdat wij het onmiddellijk kunnen herkennen als het mogelijk eens in de buurt zou komen? Maar Stiemer zei, dat zoiets niet het geval zou zijn, want Stalma zat opgesloten. En vervolgens schilderde hij de dieren nog eens duidelijk de verschrikkingen van Grommeldor en de zaagkaaien en zei hij dat de volgende dag weer juist zo gewerkt zou worden en vroeg hij dertig andere kippen zich beschikbaar te stellen voor de haaienvangst. Nu hadden de natte kippen pret, want nu Stiemer dit zo ernstig vroeg begrepen zij wel, dat er de volgende morgen toch weer dertig kippen op het vlot zouden moeten. Weliswaar waagde eeft van de kippen het nog, schuchter op te merken, hoe het dan met de leg moest, want er moesten toch eieren zijn, maar

[p. 60]

iedereen zei: dan legt u morgen maar eens niet! en daarmee was de zaak afgedaan. Tegen het donker worden kwamen dertig kippen zich met stille stem melden en ook een jong haantje, dat, naar hij op vage toon opmerkte, al eens eerder een haai gevangen had. Met de kippen was het dus in orde en nu moest er alleen nog een zacht net gemaakt worden.

Dat is werk voor de vogels, zeide de secretarisvogel, want die noem ik de nestenbouwers bij uitnemendheid. De apen zochten wat takken uit, die zij in een boom zetten en alle vogels van het eiland werden aan het werk gezet om daar van zacht materiaal een nest tussen te bouwen, dat tegelijk tegen het water kon. Zo vlogen dus, toen het eigenlijk al donker was, alle vogels van Zoönesië met peinzende trekken het bos in, om zacht materiaal te zoeken dat toch tegen het water kon en laat in de avond keerden zij allen terug met jonge buigzame twijgen en die spanden zij op heel kunstige wijze tussen de takken. Een paar jonge vogels, die nog niet zo best konden vliegen deden daar voor de sier nog wat veren tegen aan

[p. 61]

uit hun eigen lijf en toen kon iedereen gaan slapen. Heel laat kwam de koe nog bij Stiemer en vroeg hem of hij soms dacht dat iemand nog melk nodig had en verder droomde iedereen die nacht dat hij mogelijk Stalma zou zien, de wondervis, die licht gaf.