Lezen doet je goed. Leerjaar 8c

[p. 16]

3 Het zilveren koord

De Tariade-archipel was een groep eilandjes, die versplinterd lagen in de blauwgroene zee van de Grote Oceaan, dicht bij de evenaar. Alle eilanden hadden, hoe klein ook, een naam. De archipel bestaat niet meer; de eilanden zijn overspoeld door de zee. Wie zich kon redden, is verhuisd naar een groter eiland of het vasteland. Wat er met de rest van de bewoners van de Tariade-archipel is gebeurd, weten we alleen nog maar uit de verhalen van deze overlevenden. Verhalen die nog steeds van ouder op kind worden doorgegeven. Het mooiste verhaal, dat op iedereen die het hoort een diepe indruk maakt, gaat over Tamarin, Tamarina en Sunset. Zij woonden heel lang geleden op het kleinste eiland, dat Tamarinde genoemd werd. Tamarinde-eiland dankte zijn naam aan het bos van tamarindebomen dat er lang geleden - misschien wel door de wind - was geplant. Het bos was een lust voor het oog. De bomen werden bevolkt door prachtige, groene leguanen en allerlei felgekleurde vogels die zich tegoed

[p. 17]

deden aan het rijpe fruit dat altijd overdadig aan de takken van de bomen hing.

Eerst woonde Tamarin er alleen. Het was niet zeker of Tamarin zijn echte naam was, maar zo werd hij door iedereen genoemd. Vanzelfsprekend; hij was de enige bewoner van een eiland vol tamarindebomen. Aan de rand van het bos, dicht bij het strand, had Tamarin een eenvoudig huisje gebouwd. Met de hulp van zeven vrienden plukte hij de vruchten en maakte tamarindemoes en -stroop.

Zijn vrienden, die op andere eilanden woonden, kwamen vroeg 's morgens in hun piaka's en vertrokken in de namiddag weer. Daarnaast was het elke dag een komen en gaan van mensen die zijn tamarindeproducten wilden hebben.

De stroop, moes en verse vruchten waren erg in trek en mensen kwamen er speciaal voor naar het eiland. Tamarin ruilde zijn producten voor spullen die hij zelf nodig had; suiker bijvoorbeeld om de stroop te maken. Ook zijn vrienden kregen hun aandeel in natura: tamarinde en tamarindeproducten. Ze waren ook vrij om de leguanen te vangen. Die konden ze dan op de markten van de andere eilanden gaan ruilen. De ruilhandel verliep tot ieders tevredenheid en

Tamarin voelde zich gelukkig op het eiland. Niemand wist hoe Tamarin op het eiland terecht was gekomen. Hij woonde alleen daar, zonder familie. ‘De wind heeft mij hier achtergelaten’, zei hij, als iemand naar zijn afkomst vroeg. Hij was jong en sterk. Bruin van kleur was hij; zijn gitzwarte haar kroesde op zijn hoofd en borst. Hij had een heldere oogopslag en een ontwapenende, bulderende lach. Zijn lichaam was lang en gespierd; het enige kledingstuk waarmee hij het bedekte was een lendendoek. Hij gaf niet alleen leiding aan zijn vrienden die de vruchten plukten, maar klom ook zelf in de bomen om aan de nooit eindigende arbeid deel te nemen. De bomen waren talrijk en droegen overvloedig vruchten.

Het was prettig om tussen de tamarindebomen te zijn. De fijne blaadjes aan de wijd uitgroeiende takken ritselden in de wind. Groene varens, oranjerode palulu's en orchideeën in allerlei vormen en kleuren groeiden tussen en op de bomen.

Vogels zongen en goudgele vlinders dansten fladderend tussen de bomen die in bloei stonden. Eenieder die door het bos liep, genoot van het schouwspel en altijd vertrokken de bezoekers van het eiland met een glimlach op het gezicht terug naar hun eigen woonplek. Zo zou het nog jaren zijn doorgegaan als er op een middag, toen de zon langzaam onderging en de hemel boven de horizon oranjerood kleurde, niet iets merkwaardigs was gebeurd. De langzaam in zee zakkende zon vormde een boeiend schouwspel, waar de eilandbewoners elke dag

[p. 18]

van genoten. De voorbijdrijvende wolken deden graag mee met het kleurenspel. Ze reflecteerden de gloed van de zonnestralen, zodat het leek alsof ze zelf een kleur hadden. Op die ene namiddag, toen er vrij veel, bijzonder mooi gevormde en gekleurde wolken waren, raakten ze met elkaar in gesprek. ‘Hebben jullie daar, diep beneden ons, dat schilderachtige, groene eilandje opgemerkt?’, vroeg een goudgele wolk.

‘Ja’, antwoordde een lichtroze wolk, die op een exotische bloem leek.

Een donkerroze, wollige schaapjeswolk, zakte een stukje naar beneden.

‘Dat groene zijn de kruinen van de bomen’, zei hij. ‘Tamarindebomen’, verduidelijkte hij verder. ‘Het ziet er zo vredig en vriendelijk uit.’

‘Er woont maar één man daar, die Tamarin genoemd wordt’, wist een vuurrode, ietwat slordig gevormde grote wolk.

‘Overdag werkt hij heel hard, maar 's avonds als de andere werkers weg zijn, is hij helemaal alleen’, vulde een langgerekte sliertwolk aan.

Een lichtoranje sluierwolkje, dat op een afstandje had meegeluisterd, dreef dichterbij. ‘Ik kan je vertellen dat hij zich dan best eenzaam voelt’, fluisterde het sluierwolkje.

De wolken bleken dus niet alleen op de hoogte van het bestaan van Tamarinde-eiland te zijn, maar ze kenden ook de gevoelens van zijn bewoner.

De rode wolk werd een stuk door de wind weggeblazen. Ze hoorden hem brommen. ‘Dat kan toch niet. Een man in zijn eentje op een eiland.’

De sliertwolk rekte zich extra uit, zodat de wolken hem goed konden zien. ‘Als die man zo eenzaam is, waarom gebruiken wij de magische eigenschappen niet, die we krijgen als de zon ons zo mooi kleurt. Laten we samen zorgen voor een vrouw die hem gezelschap houdt.’

‘Een briljant idee, sliertwolk!’, riepen de andere wolken.

‘We moeten direct handelen’, waarschuwde het goudgele wolkje. ‘De zon is bijna onder. Als hij weg is, zijn onze kleuren verdwenen en kunnen we geen vrouw meer maken voor Tamarin.’

[p. 19]

Snel gingen ze aan het werk. Elke wolk schonk iets van zichzelf om de ideale vrouw voor Tamarin te maken. Een deel van de goudgele wolk vormde een rank lichaam met ronde borsten. Een oranjebruine wolk maakte het hartvormige gezicht met de diepzwarte ogen, brutale neus en volle, roze lippen. Een rozebruine wolk zorgde voor een verdwaald sproetje hier en daar op haar goudbruine huid. De rode wolk bekroonde het werk van de andere wolken met een vlammende rijkdom aan vuurrode, tot het middel reikende, golvende haren. Ziedaar: de vrouw voor Tamarin was geschapen. Ontroerd lieten de wolken enkele tranen in de zee vallen. Ze waren het snel eens over haar naam: Tamarina.

En toen... toen moest Tamarina vanuit de wolken op het Tamarinde-eiland worden neergelaten. Haast was geboden, want de zon was bijna onder. Van de laatste zonnestralen sponnen de wolken vliegensvlug een stevig, zilveren koord dat ze met Tamarina's navel verbonden. Zo lieten ze haar neerdalen, precies voor de deur van Tamarins huisje. Het zilveren koord loste vanzelf op in het laatste licht.

Tamarin was zoals gewoonlijk al vroeg gaan slapen. Pas de volgende ochtend, toen hij naar buiten kwam, zag hij de mooie, jonge vrouw. Een paar minuten was hij sprakeloos. Waar kwam ze vandaan? Er was nergens op het strand een boot te zien.

‘Wie ben je?’, vroeg hij, toen hij zijn stem weer terug had.

De jonge vrouw glimlachte. Ze wees op zichzelf en zei: ‘Tamarina.’ Toen richtte ze haar blik naar boven, naar de oostelijke hemel waar wolken dreven voor een opkomende zon.

Tamarin volgde haar blik. Hij wees met zijn vinger naar de hemel en vroeg twijfelend: ‘Van daar?’

Tamarina lachte nu haar parelwitte tanden bloot en knikte heftig.

Tamarin wist niet wat hij ervan moest denken. ‘Maar’, redeneerde hij in zichzelf. ‘Ik weet zelf ook niet waar ik vandaan kom. Misschien kom ik wel van dezelfde plek als zij.’ Hij vond het een mooie gedachte.

Het meisje maakte geen aanstalten om weg te gaan. Ze bleef glimlachend naar

[p. 20]

Tamarin kijken. ‘Ze moet voor mij zijn gekomen’, dacht Tamarin. Deze gedachte maakte hem blij. Hij wees naar zichzelf en noemde zijn naam. ‘Tamarin.’

Hij spreidde zijn sterke armen uit om aan te geven dat het hele eiland van hem was. Toen wees hij naar Tamarina en spreidde zijn armen opnieuw uit, ten teken dat ze welkom was en hij alles met haar wilden delen. Hij gaf haar cassavebrood met wat zoete kokosvulling en een kommetje tamarindestroop als ontbijt. Uit zijn hut haalde hij een omslagdoek waarmee ze haar naakte lichaam kon bedekken, want het zou niet lang duren voor zijn vrienden het strand zouden opvaren.

Niemand begreep waar de jonge vrouw vandaan kwam. Maar haar stille vriendelijkheid maakte dat de mensen haar al snel accepteerden. Zijn vrienden waardeerden haar, omdat ze Tamarin hielp waar ze kon. Ze merkten dat hun vriend vaker lachte en straalde als hij naar haar keek. Ze waren blij dat Tamarin niet meer alleen op het eiland achterbleef als ze na het werk teruggingen naar hun eigen eilanden.

Wanneer de zon onderging, wandelden Tamarin en Tamarina over het strand, langs de vloedlijn van de zee. Het aangename gevoel rond haar navel herinnerde Tamarina aan haar ongewone afkomst. Dankbaar keek ze omhoog naar de kleurenpracht van de ondergaande zon en de schitterende wolken die haar het gelukkige leven met Tamarin geschonken hadden.

Het was vanzelfsprekend dat nog geen jaar later hun spontane liefde bezegeld werd met de geboorte van een kindje. Het was een meisje. Tamarina noemde haar Sunset, een naam die paste bij haar afkomst. Sunsets huid had de kleur en de geur van honing met, net als haar moeder, hier en daar een klein sproetje.

Ook zij had diepzwarte ogen, waarin je je kon spiegelen, en donkerrode kroeskrulletjes bedekten haar volmaakt gevormde hoofdje.

Ze groeide op tussen de groene varens en de oranjerode palulu's, onder de ruisende tamarindebomen waar dansende gele vlinders van bloem tot bloem fladderden. Tamarin en Tamarina waren dolgelukkig met hun kleine Sunset.

Toen kwam die verschrikkelijke nacht. Sunset was net vier jaar geworden.

De wind zwol aan boven de zee en op weg naar de Tariade-archipel ontwikkelde die zich tot een orkaan van de ergste categorie. De golven van de zee reikten huizenhoog en sloegen met opgezweepte kracht tot ver over de stranden.

[p. 21]

Tamarin en Tamarina zaten gehurkt, met de kleine Sunset dicht tegen zich aan gedrukt, in een hoek van hun huisje, angstig wachtend en hopend dat het gauw voorbij zou zijn. Maar de vernietigende wind blies het lichte huisje met gemak uit elkaar. Nadat ze zich onder de resten van het huisje vandaan gewerkt hadden, werden ze gegeseld door een striemende regen. De wind zwol weer aan en het weerloze drietal zag de golven van de zee als een grote opengesperde muil op hen afkomen. Net voordat ze opgeslokt zouden worden, bracht de magische afkomst van Tamarina hun redding. Precies in het midden van de woest ronddraaiende orkaan, was er een plek waar het heel stil was. Daar woonde Het Oog Dat Alles Ziet. Het Oog had ook de nood van het drietal gezien. Het Oog knipoogde. Herkende hij Tamarina als de jonge vrouw die de wolken het leven hadden gegeven? Misschien wel, want plotseling daalde daar een zilveren koord neer, steviger en dikker dan het koord dat Tamarina naar Tamarinde-eiland had gebracht. Natuurlijk, want het moest dit keer drie mensen dragen. Het koord wikkelde zich om Tamarina's lichaam. Die klemde zich, met Sunset in haar armen, stevig aan Tamarin vast, zodat het drietal een eenheid vormde. Ze werden opgetrokken naar de stille plek, gingen door het Oog verder naar boven, tot waar het koord ergens heel hoog eindigde. Niemand weet waar, maar het moet een plek zijn geweest, waar de wolken op hen wachtten.

Het paradijselijke Tamarinde-eiland met alle bomen, vogels, goudgele vlinders, leguanen, groene varens, orchideeën en oranjerode palulu's werd die nacht door de zee verslonden; net als alle andere eilanden van de archipel.

De eilandbewoners die zich konden redden, zagen de volgende ochtend, toen de orkaan was uitgeraasd, nog net een dik zilveren koord uit de hemel hangen boven het mistige water. Precies daar, waar Tamarinde-eiland onder water was verdwenen. Terwijl de zon opkwam en de mist verjoeg, loste het touw vanzelf op.