Eerlycke tytkorting

[p. 46]

[Soo dra de Zon, sijn hooft begon]

Stemme:
VVeest Nimph gegroet, &c.

SOo dra de Zon, sijn hooft begon
Te steecken uyt het hoogh ghebou
Daer hy Aurora çieren wou:
Nam ick voor mijn,, Al eer de Zonne-schijn

[p. 47]

 

Zijn straeltjes op de Lommer spreyd,

 

Te gaen daer Lerinde Schaepjes weyd:

 

Mijn ooghjes die saghen niet als ellent

 

So haest ick het Boschje maer quam ontrent;

 

Dicht by het Beeckje (ô droevighen dagh!)

 

Al suchtende daer Lerinde lagh.

 

En riep vast uyt, Met naer geluyt:

 

Waer vlucht mijn Lief Amyntas heen?

 

't Is teghen wet, tegen Eer, tegen reen.

 

d'Onnoos'le Blaen,

 

Die aen de Lommer staen,

 

Die sullen zijn tot een verwijt

 

Van u ontrouw'heydt t'mijnder spijt.

 

Amyntas, Amyntas (was al dat sy riep)

 

Vermoght ghy te vluchten wanneer ick sliep?

 

Omringelt, becingelt met Telghjes groen;

 

Hoe meught ghy Lerinde die ontrou doen?

 

Na dit gheklagh, Amyntas sagh

 

Zijn Veld-Godin met vrees belaen,

 

Is weder by haer sitten gaen:

 

En heeft met lust,

 

Gesoent, ghekust,

 

Ghewentelt in het ruyghe gras;

 

't Scheen dat het spel op 't soetste was.

 

Ey! moordme niet, moordme niet (riepse) mijn Lief,

 

't Salje niet schade; 'k ben schelm, noch dief.

 

Lerinde, Lerinde (Amyntas zey)

 

Mijn Lammertjes grasen in Klaver-wey.

EYNDE.