Eerlycke tytkorting

[Als ick Lasurigh blaeu het Veld]

Stemme:
En fin celle qui j'aymé tant, &c

ALS ick Lasurigh blaeu het Veld
Met dau sagh overgooten;
En door een Goddelijck gheweld
Den Hemel op-gheslooten;

[p. 60]

 

Daer 't schitt'ren van de Zon,

 

Speelt in de Bron.

 

Bron, daer een stroom van Nectar vloeyt,

 

Tot aen Yvoren palen;

 

Waer by een Purper Rosjen bloeyt,

 

Om voedsel uyt te halen,

 

Op u Albaster vel,

 

Mijn Lief Grucel.

 

Het flick'ren van den dageraet:

 

Ist schijnsel uwes ooghjes;

 

De glans die aen den Hemel staet,

 

Schuylt onder swerte booghjes;

 

De schijn van dageraet

 

Is u ghelaet.

 

Het veld dat sich met dau ververst

 

Dat zijn mijn blye sinne;

 

Als 't hert door d'ooghen traentjes perst

 

Wt Goddelijcke minne:

 

Vernieu ick (door de Min)

 

Mijn oude sin.

 

Hoe dickmaels placht ick aen de Beeck

 

't Ghedacht met min te voeden:

 

Alwaer ick in de stroompjes keeck,

 

Grucella Schaepjes hoeden,

 

Wiens schaduw' ick by dagh,

 

In 't Beeckje sagh.

 

Alwaer haer stem 't getierelier

 

Der Vogeltjes na-bootste;

 

Wiens held're kropjes scheenen schier

 

(Vermenght met d'aldergrootste

[p. 61]

 

Vreught) een soet gheluyt,

 

Te kroppen uyt.

 

Soo menigh blaetje alsser staet

 

Aen dicht bewassen Linde;

 

Soo menigh stroompje alsser slaet

 

Door 't schomm'len van de winde,

 

De dicht beboomde wal,

 

Ghetuygen 't al.

 

Hoe vaeck dat ick in 't eensaem wout,

 

Al eer de Zon sijn stralen

 

Op 't groen bekleede blader-hout,

 

Met schijnsel neer liet dalen,

 

Die vreughden heb verwacht,

 

In mijn ghedacht.

 

Maer vruchteloos was 't na die tijt,

 

Als ick van Minne klaeghde,

 

Na sy mijn meningh wist, met spijt

 

Sy menighmael my plaeghde,

 

Waer door mijn Liefdens vlam,

 

Ten eynde quam.