Eerlycke tytkorting
(1634)–Jan Harmensz. Krul–
AuteursrechtvrijStemme:
| |
[pagina 120]
| |
d'Hand onder 't hooft, vol fantasye lagh.
Door Mede-ly, Ghedwonghen om te gaen,
Tradt icker by, En sprack dees Iuffrouw aen:
Vooghdes mijn's hert: Wat isser dat u quelt,
En u met smert, 't gedacht soo seer ontstelt?
Haer wijse tongh (Met reden gefondeert)
Wijsselijck dwongh, Mijn sinnen overheert
Te staecken 't gheen, Cupido in mijn bracht;
Dies haer geween, Is oorsaeck van mijn klaght.
's Werelds geneught (Hoe schoon vermomt met schijn)
Kent voor mijn Ieught, Anders als droefheyd zijn?
't Schijn-schoon gelaet, En soete lust bereyd;
Maer in der daet, Ist niet als bitterheyd.
Bitter (seyd' sy) Schijnt my al 't Werelds soet;
Eensaem voor my, Te leven sal 't gemoet,
Met hert en sin, Na-speuren: om dat mijn
De soete Min, Niet ken als bitter zijn.
Wat tegenheydt, De zotte Min verblindt,
De Ieught op-leyd: Men daghelijcks bevindt.
Soet is 't begin; Maer als men is ghepaert
Maeckt ons de min, 't Gemoed met sorgh beswaert.
Ghy doolt Iuffrouw: Want ramp en ongeval,
De Liefde trou, Voor goed op-nemen sal:
Soo een te teer, Te swaerlijck werdt belast:
Twee vermogen meer; Dat spreeck-woort dat gaet vast.
Eensaem te zijn, 't Gedacht met sorghen quelt;
Droefheydt en pijn, De eensaemheydt verselt.
Is men gepaert, En valt het soet of suur
Hier op daer Aerd': Men klaeght het zijn portuur.
Wie klaeght men 't, als Men eensaem is belaen?
| |
[pagina 121]
| |
Men buyght den hals, De ooghen vol getraen:
't Ghekropt gemoet, Biggelt met tranen uyt;
Maer wat men doet, 't Loopt soo langh dat het stuyt.
Maer als de Min, Door trouwicheyds verbondt,
Brenght sorgen is, Gheluckigh tijdt en stondt:
Daer men soo mint (Hoe-wel met sorgh belaen)
Die soo begint, Sal 't selden qualijck gaen.
|
|