Mijn leven

Den Generaal Majoor Krüseman. Brussel.
New-York 20 Januarij 1872.

.........................

Bijna alle menschen zijn hier, in het huiselijke leven de goedheid en de gedienstigheid zelve, maar komt men eenmaal op het gebied hunner affaires, dan zijn het de brutaalste schelmen die men vinden kan. Mogelijk zijn hier eenige eerlijke mannen, zeker kan de groote meerderheid, naar waarheid, eene dieven natie¹ genoemd worden. Even als de apen, in het honden- en apenspel; al zijn ze ook nog zoo goed gedresseerd, het zijn en blijven toch maar apen, de natuur komt altijd boven. Het oorspronkelijk lage hunner afkomst trachten zij onder eene zekere milddadige trotsch te verbergen, maar is de gelegenheid schoon, dan is het ‘weg met de trotsch!’ en de grootste heer bekomt op eens de grootste dief! Het is inoui hoe openlijk schelmachtig hier alles in zijn werk gaat. Elk een weet precies wat elk een waard is en lagchend somt men de grove gebreken van de hoofdpersonen op, om met bewondering over hunne ‘slimheid’ te spreken. A la C. ‘Friser la loi.’ dat is de meest geapprécieerde kunst!

1 Eerst later heb ik begrepen dat toch de Amerikaansche dieven op een hooger moreel standpunt staan dan de Europeesche. Een amerikaan zegt ‘handel is winst, en geld is de ziel van alles.’ Een hollander bijv. zegt: ‘Eerlijkheid duurt het langst, en dan bedriegt hij zijn intiemsten vriend!
Ik heb in Amerika eens geld geleend aan iemand die in momentaneele verlegenheid was geraakt. Hij vroeg of ik een schuldbekentenis van hem hebben wilde. ‘Neen, want als ik u niet vertrouwde leende ik u niets.’ Toen de tijd verstreken was gaf hij mij behoorlijk mijn geld terug. Nog dien zelfden dag bood hij mij een ring te koop aan met een prachtigen brillant. lk had geen ringen noodig en kocht er dus geen. Later hoorde ik van anderen dat de steen valsch was! In ons eerlijk Nederland had men mij geen ring te koop aangeboden, maar ik had daarentegen mijn geld nooit weergezien!
(Noot 1877).

Maandag 21 Jan.

Van daag over eene week ga ik in een naburig stadje zingen, met drie meesters van het conservatoire; van morgen hebben wij repetitie gehad. Wat al tribulaties om het zoo ver te brengen. Het conservatoire is nog het eenige musicale iets dat ik niet openlijk tegen mij heb, omdat de Directeur mij als professeur engageren wil en ik daarvan niet hooren wil. Die eer geeft bijna niets en is zoo verbindend, dat men de stad zelfs voor geen dag verlaten mag. De muziek-club is hier zoo perfide dat het haast niet te beschrijven is. De portretten-geschiedenis kan er u een staaltje van geven. Een muziekman vertelt mij dat portretten

[p. 218]

de beste wijze van annonceren is. Gij moet een honderdtal portretten laten maken, zoo groot mogelijk, en die de geheele stad rond distribueren. Zij moeten te gelijker tijd verschijnen en overal in de ramen staan.’

‘Goed, maar als ze gemaakt zijn, wie zal ze dan rond zenden? Ik ken hier niemand en kan dat zelve ook niet doen.’

‘O neen, dat zal ik voor u doen. Geef ze mij, en ik zal zorgen dat ze goed geplaatst worden.’ Daarop gaf hij mij het adres van een photograaf. Ik liet zestig portretten maken en bragt ze hem.

‘Mijn hemel! Welk eene menigte! Wat wilt gij daarmee doen?’ vroeg hij schelmachtig lagchend.

‘Honderd hebt gij gezegd, hier zijn er slechts zestig, is dat nu te veel?’

‘Veel te veel! Drie of vier is genoeg, ik zou niet weten wat ik met de rest moest doen!’

‘Wel rondzenden, zoo als gij mij beloofd hebt.’

‘Och, dat doet geen goed! Wanneer ze in de voornaamste muziekwinkels zijn, dat is voldoende.’

Zóó ging het met de portretten en zóó gaat het met alles wat muziek betreft. Alle geintéresseerden gaven mij den raad om les te geven, en, in de couranten te zetten dat ik gereed was élèves te ontvangen. Ik deed zoo, maar kreeg geen enkele élève, en werd eindelijk gewaar dat niets slechter voor eene chanteuse is dan bekend te zijn als professeur de chant! Wat al streken! En die raadgevers zijn meestendeels mannen van jaren, die zich voor doen alsof zij zeer veel belang in mij stellen, en au fond niets anders verlangen dan mij ten onder te brengen, om hunne dochters, zusters, enz. enz. vooruit te schuiven.

.........................

Gij kunt u geen idée maken hoe ik hier geslingerd word! Bijna dagelijks komt men mij over concerten spreken, en wanneer alles gearrangeerd is en de programmas gemaakt zijn dan verdwijnen de menschen en zie ik ze niet weer.

.........................

Mina.