Mijn leven

Den Heer en Mevrouw ***, Rotterdam.
Brussel 13 Januari 1874.

.........................

Hartelijk dank nogmaals voor alle goedheden, die gij voor mij gehad hebt; gij zijt zoo engageant vriendelijk voor mij geweest, dat ik niet licht in uwe buurt zal komen zonder u nogmaals lastig te vallen! Voilà wat gij er bij wint de menschen goed te ontvangen!

.........................

Mop, mijn hondje, is weer thuis, ik heb hem zelve gehaald en 't zieltje was zóó blij mij weer te zien, dat 't dansende zijn nieuwe gastlui vaarwel zei om mij te volgen. ‘Comment’ - riep moeder *** ‘vous avez été le chercher! Cet ingrat! ce vilain chien, qui s'est enfui de chez vous! S'est attaché à d'aut' gens! Qui vous a abandonné! Oh! le monst!’

‘Vous oubliez que vous parlez d'un chien, madame; un homme serait capable d'agir comme vous dites, mais un chien ne quitte pas son maître, il le perd et le regrette, mais il ne l'abandonne pas!’

[p. 71]

Dáár vlogen alle heeren op!

‘Un homme ne vaudrait pas un chien alors?’

‘Mais non; qui de vous, Messieurs, oserait se dire aussi fidèle qu'un chien?’

Ze stribbelden eerst een weinig tegen, maar kwamen toch spoedig tot de bekentenis dat zij met hun viervoetige medecréatuurtjes niet wedijveren konden in gehechtheid, en eindigden zelfs met een glaasje pastoorswijn te drinken op de gezondheid van den weergevonden Mop!

.........................

't Regent nog steeds invitaties voor lezingen, tot Amsterdam toe doet mee! Lang leven alle vijanden!

.........................

Mina.