Mijn leven

Den Heer en Mevrouw E. Zwolle.
Brussel, 3 Februari 1874.

.........................

Morgen vertrek ik naar Italië.

.........................

Voilà voor de toekomst; en nu een woordje over het tegenwoordige. Ik ben alweer aan 't vechten met Nijhoff.....

.........................

Gij herinnert u zeker dat hij bij mij was geweest (in Brussel) om mij duizend gulden te bieden voor de 2^de uitgaaf van mijn boek, 1000 exemplaren? Daarna, in den Haag over die uitgaaf onderhandelende, krabbelde hij terug, en wilde niet meer geven dan zeshonderd gulden voor een enkele uitgave van 600 exemplaren onder pretexte van daarna nog een volkséditie te laten verschijnen. Ook goed. Ik nam zijn voorstel aan, en begon mijn proeven te corrigeeren, die in de eerste dagen van Januari klaar moesten zijn, daar 't boek nog in 't begin dier maand verschijnen moest. Maar toen ik op den bepaalden tijd naar hem toe ging met de beloofde proeven in de hand, en hem van datums en cijfers begon te spreken, krabbelde mijn vriendje weer achteruit en kon 't drukken geen plaats hebben vóór Februari; maar dàn zou 't ook gauw gaan, ‘in 14 dagen zou 't boek klaar zijn en in den handel gebracht.’ Ook al goed. Ik keerde naar Brussel terug, nam mijn proeven mee, en hield mij koest, tot

[p. 85]

dat hij zelf om mijn werk vroeg. Toen stuurde ik hem 't hier ingesloten kontraktje met den brief die er op volgt en daarop kreeg ik ten antwoord zijn tweeden brief, welken ik weer beantwoordde met dezen telegram, dato 1 Februari.

Heden ontving ik de beide kontrakten ongeteekend terug en nu heb ik hem het volgende geschreven: (zie pag. 84.)

En nu heb ik fr. 400 aan Papa gegeven voor die schulden - 50 boeken à fl. 3 't stuk, en dan nog 't Vaderland en eenige andere boeken.

Toen ik in den Haag was, vroeg Nijhoff mij of ik zijn fl. 600 niet noodig had voor mijn reis naar Italië. Natuurlijk antwoordde ik ‘Neen, want ik heb zóó veel geld verdiend met mijn lezingen, dat ik met mijn fortuin geen weg weet, en er hier en daar wat van achter laat, omdat ik alles niet altijd mee kan sleepen.’

Over die groote phrase heeft hij eens ongeloovig gelachen, en nu, op 't punt van te vertrekken, laat hij mij een bankroet van fl. 600 lijden, dat ik vertrekkend onderga, met de colossale repliek dat hij er nog fl. 150 bij kan krijgen! Wat zal de club weer spinnen! O die ellendige uitgevers! De schrijvers moesten grève maken, en een eigen drukkerij oprichten, maar daarvoor is de auteurswereld weer te kleingeestig en te jaloursch!

.........................

Mina Krüseman.