Mijn leven

Den Heer G. Kolff. Leiden.
Parijs, 22 Febr. 1874.

Geachte Heer Kolff!

Gisteren heb ik met heel veel genoegen uwe congresbeschrijving gelezen. Hoe verzint gij 't om 't beschrijven van Indische toestanden aan *** over te laten als gij zelf zoo veel beter schrijft? Vous avez plus de grâce, plus de distinction, plus d'élégance, plus de souplesse dans le style! Dáár, dat kon ik nu met geen mogelijkheid in 't hollandsch zeggen! en uwe voorstellingen zijn zoo frisch en zoo levendig als ze maar wezen kunnen! Op verzoek dus:

???
Roman
door
g. kolff.

Ik ben de eerste die inteeken voor een exemplaar, en 't hebben wil, sitôt paru.

Hierbij mijn woordje van aanbeveling voor 't stukje van Jufv. Baart; heeft zij het u reeds gezonden? of is 't nog niet gedrukt? Ik heb 't voor haar verkocht aan Revers voor fl. 36.

Ik ben eindelijk geheel van Nijhoff af; hij had de 2^de uitgaaf van mijn Huwelijk (600 exemplaren) gekocht voor fl. 600, maar toen 't op teekenen van 't kontraktje aankwam, krabbelde hij weer terug, en begon 't oude deuntje weer van ‘alles aan mij

[p. 94]

overlaten, enz.’ waarover ik kwaad geworden ben, hem per telegraaf mijn ongeteekende kontraktjes terug gevraagd heb, en nu eerdaags mijn 2^de uitgaaf te koop ga stellen voor wie ze maar hebben wil, uitgezonderd Nijhoff altijd.

Ik ben nog steeds op weg naar Rome, maar kan maar niet verder komen dan Parijs, mijn lievelingsstad, die ik nooit voorbij kan sporen.

Eerdaags zend ik u mogelijk weer een ‘nouvelle pratique!’ 't Is alsof alle dames aan 't schrijven gaan!

.........................

(Ingesloten.)
Voorwoordje.

(Woordelijk of in 't geheel niet plaatsen).

Toen ik 't schetsje van Elize Baart aan den Heer Kolff bracht, met verzoek om 't in een der meest bekende Indische bladen te plaatsen, nam hij 't aan, onder voorwaarde dat ik er een woordje van aanbeveling bij zou schrijven.

Een woordje van aanbeveling!

Beste, brave, luie vriend Publiek! begrijpt gij de satire niet die in elk woordje van aanbeveling ligt? - Gevoelt gij de nagels niet van 't fluweelen pootje dat u krabt?

Een woordje van aanbeveling!

Maar, dat beteekent immers zoo veel als ‘Ik zal u zeggen hoe gij oordeelen moet, want eigen oordeel hebt gij niet.’ Foei! groote machtige vriend Publiek, waarom zijt gij te lui om zelf te oordeelen? En alle woordjes van aanbeveling uit te lachen en af te schaffen?

1874!

Neen, ik geef geen woordje van aanbeveling, al vroegen alle uitgevers er mij ook om! Gij zijt te oud en te wijs, krachtig Publiek, om u nog langer als een kind te leiden, of als een dwaas terecht te wijzen!

Een jong meisje treedt als schrijfster op; zij heeft een helder hoofd, een warm hart en een geest die van werken houdt; zou 't geen schande zijn als zoo iemand nog een aanbeveling noodig had om steun te vinden bij een publiek, dat zij vol vertrouwen hare toekomst in handen geeft?

Geen andere aanbeveling dus dan 't stukje zelf, hier is 't! -

De schrijfster is nauwelijks negentien jaar oud.

Zeg (entre nous) Publiek, zou een van ons allen op dien leeftijd iets beters geleverd hebben? -

Ik beken nederig ‘ik niet’ en gij?... Ik hoop gij wèl, want hoe hooger gij staat, hoe minder belang gij hebt bij 't verpletteren van 't zwakke, en hoe aangenamer het u wezen zal, dat

[p. 95]

zwakke te beschermen en te steunen tot het, groot en krachtig geworden, uwe toegevendheid zal kunnen missen en uwe bewondering ten volle waardig zal zijn.

Mina Krüseman.