Mijn leven

[p. 160]

Mej. Hélène Gerritsen, Leiden.
Zwolle 27 Januari 1876.

Beste Hélène!

Ik heb hier 't bewuste briefje van je broer gevonden, le voici:

‘Mejufvrouw,
Vernomen hebbende dat u dingsdag a.s. te Leiden komt lezen, schrijf ik u dezen, ten einde u, om verschillende redenen, te verzoeken, mij van uw bezoek te verschoonen.

UEd. Dw. Dienaar
Gerritsen.

Leiden 23 Januari 1876.’

't Is een echt militaire oorlogsverklaring, zonder reden en zonder rekenschap.

‘Meneer, waarom kijk je me zoo aan?’

‘Meneer, omdat je gezicht me niet bevalt.’

‘Meneer, daar zal je me rekenschap voor geven!’

‘Tot je orders, Meneer.’

En daar stappen ze weg, om in een afgelegen hoekje, voor een armzalig publiekje van nog een paar meneeren, hun kunsten te vertoonen, rechts te springen en links te springen, en hun degens in de lucht te slijpen, tot dat er eindelijk één vergeet te slijpen, en een prikje of een aaitje krijgt, dat de vier meneeren in staat stelt om naar huis terug te wandelen, met 't woord ‘eer’ op de lippen, en ‘dwaasheid’ in hun geheele figuur!

Ik ben geen meneer en pareer dus ook niet. Ik haat al wat in den wind schermen is, en ik vecht dus nooit of ik moet de kracht hebben om te wonden en den moed om te sterven.

‘Jufvrouw Krüseman, je gezicht bevalt me niet.’

‘Meneer Gerritsen, je hebt me niet eens aan durven zien.’

‘Jufvrouw Krüseman, ik wil met je schermen.’

‘Meneer Gerritsen, ik scherm niet, maar strijd.’

‘Ik moet naar Parijs...’

‘Ik begin met pareeren.’

‘En ik woon te Brussel.’

‘En wacht daar de heeren.’

‘Mijn wapen is een pen, mijn getuige is een Publiek, en mijn schild is mijn recht.’

Ik heb de oorlogsverklaring dus aangenomen en ... Wacht...

De menschen zijn toch gekke dingen! Dwaze mengelmoezen van valsche eerzucht en ondoordachte opvliegendheid!

Toen ik Dora¹ van den zomer schreef dat je ziek was, ant-

1 Mevrouw Gerritsen.

[p. 161]

woordde zij heel vinnig dat zij van mij geen brieven meer verlangde, dat Hélène zelve moest schrijven. Maar Hélène was te ziek om te schrijven en zóó hoorde ze niets meer. Later heeft zij haar excuses gemaakt, en vergiffenis gevraagd, omdat zij ‘in een gezegende’ was. - Is je broêr nu ook ‘in een gezegende’? - Dàn dien ik hem ook te vergeven; anders niet. Herman heeft mij ook al den oorlog verklaard, door mij zonder reden mijn invitatiekaartje terug te zenden, den avond van je eerste optreden te Rotterdam; maar van die oorlogs-verklaring van een arm politicusje heb ik natuurlijk geen notitie genomen, evenmin als van 't geschenk van den Heer VerLoren van Themaat, dat ik niet accepteeren kon, omdat hij geen eigenaar was van de schoonzuster, die hij mij cadeau wilde doen. De slaventijd is voorbij; men verkoopt geen menschen meer en men geeft ze ook niet meer weg, men bezit ze zelfs niet meer. - Ik begrijp je familie niet recht, en ik vat eigenlijk niet waar ze heen wil, of wat ze eigenlijk tegen mij complotteert; ik (die met niemand iets te maken heb en bijna op 't zelfde oogenblik door Dora geïnviteerd word en door¹ Frans word terug gestooten) zal maar weer mijn schouders ophalen en 't oude deuntje repeteeren: ‘Heere vergeef 't hun, want ze weten niet wat ze doen!’

.........................

Lees dezen brief geheel voor alsjeblieft, ook aan je broêr.

Mina.

Een Blik in de Kunstenaarswereld.

Derde en laatste speel-tournée.

Januari.
10	gespeeld te Rotterdam.
13	gespeeld te Amsterdam.
14	gespeeld te 's Gravenhage.
15	gespeeld te Groningen.
17	gespeeld te Meppel.
18	gespeeld te Leeuwarden.
19	gespeeld te Winschoten.
20	gespeeld te Kampen.
21	gespeeld te Wolvega.

Het zelfde stuk gelezen te

Leiden	25
Arnhem	28

1 Echtelieden.