Met de poppen gooien

[p. 36]

De dief

Madelief is haar fiets kwijt. Ze heeft overal gezocht. Echt waar. Ze is het hele huizenblok rond geweest. Maar de fiets is nergens te vinden.

Dat is heel naar. Wat moet je zonder fiets? Niks. Helemaal niks. Als ze Roos ziet heeft ze geen zin om te spelen. Ze wil alleen maar fietsen.

‘Kom maar,’ zegt Roos, ‘ik help je zoeken.’

Ze lopen samen het blok rond. Maar ze vinden hem niet.

‘Waar heb je hem dan gelaten?’ vraagt Roos.

Ja, als ze dát wist! Gewoon, op de stoep heeft ze hem gelaten.

Ze staan voor een groot huis met een garage ernaast. De garagedeur staat wijd open. Roos kijkt per ongeluk naar binnen. Ze schrikt.

‘Hé,’ zegt ze. ‘Daar staat ie.’

Madelief kijkt ook. En ja hoor, daar staat haar fiets. In die garage. Roos maakt het tuinhek open, maar Madelief pakt haar bij de arm.

‘Voorzichtig,’ fluistert ze. ‘Daar woont een dief.’

‘Echt?’ vraagt Roos angstig.

‘Tuurlijk,’ zegt Madelief. ‘Hoe komt mijn fiets daar anders?’

Dat kon je inderdaad niet begrijpen. Hoe komt een fiets in een garage als je hem gewoon op de stoep hebt laten liggen?

[p. 37]

‘Wat moeten we nou doen?’ fluistert Roos.

‘We pikken hem gewoon terug,’ zegt Madelief. ‘Kom.’

Roos durft eigenlijk niet, maar Madelief trekt haar mee. Ze lopen op hun tenen over het tuinpad. Ze zeggen niks.

Als ze vlakbij de garage zijn horen ze een harde klap. Ze blijven doodstil staan. Ze durven haast geen adem te halen. Dan is het weer stil. Ergens binnenin het huis heeft iemand met een deur geslagen. Voorzichtig gaan ze verder. Het ruikt naar benzine in de garage en er staat allemaal rommel langs de kant. De fiets staat bijna helemaal achteraan. Nog een paar stappen, dan zijn ze er. Madelief strekt haar arm. Ze kan de fiets aanraken.

‘Hallo,’ horen ze plotseling achter zich.

Oei, wat schrikken ze. Ze pakken elkaar nog steviger beet en draaien zich om.

Op het tuinpad staat een meneer. Hij kijkt nieuwsgierig naar binnen.

‘Hallo,’ zegt hij nog een keer. ‘Wat doen jullie daar?’

Madelief wijst naar haar fiets. ‘M'n fiets,’ zegt ze benauwd.

De meneer komt naar binnen. Hij lacht vriendelijk. ‘Is dat jouw fiets?’ vraagt hij.

Madelief knikt heftig van ja.

‘Hij lag midden op straat,’ zegt de meneer. ‘Ik heb

[p. 38]

hem maar even binnen gezet, anders rijdt er misschien een auto overheen. Neem hem maar gauw mee.’

Madelief pakt de fiets en holt er de garage mee uit.

‘Pas er goed op hoor,’ roept de meneer.

Roos heeft Madelief al gauw ingehaald. Ze hollen tot voor Madeliefs huis. Daar gaan ze hijgend voor de deur zitten. De fiets staat tegen het tuinhek.

‘Dat was helemaal geen dief,’ zegt Roos. ‘Dat was een heel aardige meneer.’

Madelief haalt haar schouders op. ‘Misschien was het een goeie dief,’ zegt ze.