X Pinkeltje en de oliebol

Pinkeltje zat met zijn gezichtje voor het muizenholletje, achter de etenskast, en keek de kamer in. De deur ging open en de moeder kwam binnen.

‘Hè,’ dacht Pinkeltje, ‘wat ruik ik daar toch voor lekkers en hij snufte wel zeven keer met zijn neusje.

Nu was Pinkeltje erg nieuwsgierig, wàt er zo lekker rook in de keuken en toen dan ook de moeder weer de kamer uitliep naar de keuken, liep Pinkeltje heel zachtjes achter haar aan.

In de keuken zag hij een grote pan met iets er in, dat naar olie rook, en op de tafel stond een kom met meel. Moeder begon in het meel te roeren, en goot er melk en krenten en rozijnen in en ze had een grote houten lepel, die ze telkens even omhoog hield, zodat Pinkeltje het deeg met de krentjes er in zien kon. Toen nam de moeder nog een lepel, schepte er wat deeg uit, maakte er met de twee lepels een bal van en liet die voorzichtig in de pan vallen.

‘Sssst-sssst-ssssst,’ siste de hete olie in de pan en

wéér liet de moeder een bal in de pan vallen en weer deed de olie ‘ssst-ssst-ssst’. Toen prikte de moeder met een grote vork in de pan en toen zag Pinkeltje een prachtige, bruine oliebol er uitkomen, en die rook zó lekker! Telkens en telkens maakte de moeder weer nieuwe oliebollen en legde die op een grote schaal. Pinkeltje vond het prachtig om er naar te kijken.

Jongens, jongens, wat werd dat een stapel, op die schaal!

Maar daar hield de moeder op met bakken en Pinkeltje zag, dat al het deeg op was.

‘Ziezo,’ zei de moeder, ‘nu kunnen de vader en de kindertjes strakjes smullen. Ik ga gauw de tafel dekken.’

Nu was Pinkeltje alleen in de keuken. Heel, heel voorzichtig klom hij tot boven op de tafel en liep naar de grote schaal met oliebollen. Dat was een reuzeberg voor Pinkeltje, en die rook zo heerlijk, dat Pinkeltje er hoe langer hoe dichter bij kwam.

Eindelijk klom hij op de schaal en... likte eens even aan een oliebol.

Hè, dat was lekker! Nu een klein stukje er van proeven. Wacht, die oliebol, daar bijna bovenop, die zag er heerlijk uit. Pinkeltje klom over al de oliebollen heen, maar... wat gebeurde daar... daar zakte hij ineens, zomaar tot aan z'n armen in een oliebol weg!

‘Vlug er uit klimmen!’ dacht Pinkeltje, maar daar

ging de deur van de keuken weer open en wie kwamen daar binnen?... De moeder - de vader en de kindertjes. Pinkeltje schrok vreeslijk, wàt moest hij doen, weglopen? Dan zouden de mensen uit het grote huis hem zien! - Zich verstoppen? - Maar waar? -

Daar kwamen ze allemaal al bij de tafel staan - en toen kroop Pinkeltje heel verschrikt, maar helemaal weg in de oliebol.

‘O, wat heerlijk moeder - wat lekker!’ riepen alle kinderen en het jongetje wilde al een oliebol nemen.

‘Neen, neen,’ zei de moeder, ‘nu niet, eerst gaan we eten.’

‘Gelukkig,’ dacht Pinkeltje, ‘als ze nu weg zijn

kruip ik vlug uit de oliebol en loop hard naar mijn holletje.’

Maar, wat was dat? Daar pakte de moeder de schaal op en liep er mee de keuken uit en de vader en de kinderen er achteraan.

‘Bombs,’ daar zette de moeder de schaal op een klein tafeltje bij het raam neer, en alle kindertjes gingen met den vader en de moeder aan tafel zitten.

‘Ka! Ka! Ka!’ Daar had je Wipstaart, de kraai, ook weer eens. Wipstaart keek door het open raam naar binnen, zag de oliebollen en ‘pik!’ daar had hij er een te pakken en net wilde hij er mee wegvliegen, - maar wat was dat!... Daar pakte iets hem bij zijn snavel en Wipstaart liet van schrik de oliebol los; deze rolde op de grond. Dat zag nu ook Snorrebaard, de poes, die eens gauw kwam kijken of er misschien wat te snoepen viel.

Gelukkig hadden de vader en moeder en de kindertjes er niets van gezien.

‘Pas op Wipstaart!’ zei Snorrebaard, ‘dat je niet wéér aan die oliebol komt, anders zal ik je een krab over je kop geven.’

‘Pas jij maar op Snorrebaard, dat jij niet aan die oliebol komt, anders zal ik jou een pik geven.’

Nu durfden Snorrebaard en Wipstaart niet aan de oliebol te komen, zo bang waren ze voor elkaar.

Maar... wat was dat!!!

Snorrebaard en Wipstaart wisten niet, wat ze zagen!

Daar kwam een voetje onder de oliebol uit, en toen nog een voetje!

‘Miauw!’ riep Snorrebaard verbaasd.

‘Kà,’ schreeuwde Wipstaart verschrikt, want daar ging de oliebol wandelen op twee beentjes.

‘Miauw! miauw!’ riep Snorrebaard en sprong een heel eind terug, ‘dat heb ik nog nooit gezien, een wandelende oliebol.’

‘Stappe-stappe-stappe-stap.’ Vlug stapte de oliebol weg over het kleed. De ogen van Snorrebaard werden wel tweemaal zo groot, want ineens stapte die oliebol zo maar weg achter de etenskast in het holletje van de muisjes.

De muisjes wisten eerst niet wat ze zagen, een oliebol met beentjes, maar toen hoorden ze de stem van Pinkeltje, die zei:

‘Muisjes, gauw, eet maar van de oliebol, want ik - Pinkeltje zit er in.’

‘Knabbel - de knabbel - de knabbel - de knabbel,’ - wat deden de muisjes hun best! En al heel

gauw kwam Pinkeltje uit de oliebol te voorschijn.

‘Hè, hè,’ zuchtte Pinkeltje, ‘wat ben ik bang geweest, dat ze me zouden opeten. Ik ga nooit, nooit meer snoepen.’

Maar de muisjes vonden het heerlijk en aten hun buikjes dik en rond. En de vader en de moeder en de kinderjes hadden gelukkig niet gemerkt, dat er één oliebol weggewandeld was.