Open dichtwoord op de levensvreugde

[p. 18]

Vergeefs

Al heel jong ben ik doodgegaan.
Sindsdien leef 'k op mijn eigen maan.
Ik kan slechts naar de aarde dalen
langs koele half-morele galen.
Uit stille hoogten blik ik naar
liefde's betovering en gevaar;
ik zie de wildheid door Gods ruiten -
ik sta en blijf er steeds weer buiten.
Niets weet ik van de hartstocht-schrik -
nooit schroeit mij de gewrongen snik - -
'k Herken, als ik hun driften zie,
de mensen uit de theorie,
en weet dan bij hun klemmend vechten
en bij hun snakkend, hijgend hechten:
‘o, dit is zo, en dat is zus;
't is altijd zó veel min en plus.
En alles slijpt en schuurt en maalt,
zolang als God de tijd bepaalt.’
Ik kijk. Schrijnend willen mijn armen
de mij ontrukte aardbol warmen:
het losgescheurde wat ik mis,
dat gloed en zang en tranen is.