Open dichtwoord op de levensvreugde

[p. 39]

Op het kerkhof aan de Oude Torenstraat

Wie heeft de stilte horen zingen,
toen 't vogellied tot zwijgen ging
in 't groene licht langs oude stenen,
waar nog een vleug van bidden hing?
Wij zijn Gods eigen boterbloemen,
zijn egelantier en pluimend gras.
Eerst liggen we gezaaid in de aarde;
dan worden wij bloeiend gewas
en stijgen op een steel gekroond
omhoog, omhoog. Ons roept het licht
boven de eeuwen-oude bomen:
‘Kom, bloem, hier voor mijn aangezicht!’
Daarom staan daar die boterbloemen
en grassen op zo'n ijle steel
te wuiven in de lentewind:
een Hemels roepen is hun deel.
De wind voert straks hun kronen mee;
die wervelen opwaarts in de stroom.
Wie heeft de stilte horen roepen?...
Het stads-rumoeren is een droom.

Voor Burgemeester J.J.G. Boot, die de poort opende.