Bloemen en knoppen

(1878)–Eliza Laurillard– rechtenstatus



[pagina 44]
Mijn vaderland. I. Geen der menschen is me een vreemde, Ieder is mijn bloedverwant, Ieder raakt mij, 't zij zijn woning Hier sta of in 't verste land. 'k Wensch aan allen licht en zegen, 'k Wensch aan allen vrede in 't hart; 'k Wil, als 't kan, iets doen voor allen, 't Zij ze blank zijn, bruin of zwart. Toch is 't ééne plek der aarde, Die steeds 't meest mijn liefde wekt, En die altijd weêr mijn harte Meer dan andere oorden trekt.
[pagina 45]
Toch verbindt me aan één der volken Steeds een eenig-hechte band, Wijl dat volk is mijne natie En zijn land mijn vaderland. Wat dat zegt? - Zie! 't kan gebeuren, Dat ge een drom voelt om u heen, Maar ook zóó u aan voelt raken, Dat gij merkt: ‘dit doet er één!’ Wat dat zegt? Zie! 't kan gebeuren, Dat heel 't bloembed u behaagt, Maar dat ge ééne bloem u uitkiest, Die gij 't liefst op 't harte draagt. Zóó is 't met gevoel voor allen, En gevoel voor één er in; Zóó, als 'k zeg, - de menschheid minnend, - Dat 'k mijn vaderland bemin.
II. In mijn vaderland Wordt de taal gehoord, Die mijn oor en hart Altijd 't meest bekoort, -
[pagina 46]
Taal, waarin ik van mijn moeder de eerste woorden heb gehoord. Taal, waarin ik dacht, Sinds 'k gedachte had; Taal, waarin ik sprak, Taal, waarin ik bad, Waar 'k van jongs af meê boetseerde, wat 'k in hoofd en harte had. 't Is een zieleband, Die me aan 't volk verhecht, Dat in mijne spraak 't Hart voor me openlegt; 't Is de moedertaal, dat voel ik, die me aan 't vaderland verhecht!
III. En ook, schoon 'k een kind van de menschheid moog' zijn, En deele in haar hope en verblijden, En weêrpijn gevoel' van haar vrees en haar pijn, Welk lid van 't geheel die doe lijden; Toch voel 'k de geschied'nis mijns levens het meest, Aan 't lot van mijn natie verbonden, Aan 't geen de historie mijns volks is geweest, - Zijn daden, zijn deugden, zijn zonden.
[pagina 47]
De roem van die natie vooral is mijn roem, Haar schande vooral mijne smarte; Met name haar distel, vooral hare bloem, Is distel en bloem voor mijn harte. Het heden van mij en der vaad'ren verleên Zijn saâm met één spoeldraad doorweven; En 't heden mijns volks allermeest vloeit inéén Met wat eens mijn kind'ren beleven. En dáárom, mijn hart hecht zich meest aan mijn land, Al heeft heel de wereld mij waarde; - Zoo is heel het luchtruim voor 't blad van de plant, Voor 't wortelnet één plekjen aarde.
IV. En, - als de Verbeelding Me aan 't heden onttrekt, En dan mijn verleden Tot aanzijn weêr wekt; En veel mij herinnert, Dat schoon was en zoet, Dat diepgang in 't hart had En gloed houdt, voor goed;
[pagina 48]
Dan zet de gedachte Aan 't bloemrijk weleer Mij meest weêr op plekjes Van 't vaderland neêr. Het huis mijner ouders, Ons kindervertrek; De tuin, waar 'k in speelde, En klom over 't hek; De plas, waar 'k in vischte; Het land van den boer, Waar 'k stoeide op de hopperds; De boot, waar 'k in voer; - 't Komt nooit mij te binnen, Of 't hecht met een band, Die 't rood heeft der liefde, Mij vast aan mijn land. En, denk ik aan later, - Aan 't jawoord der min, Aan echtfeest en eerst'ling, Aan eigen gezin,
[pagina 49]
Dan zie 'k zich ontrollen Een hagelwit lint, Dat weder mijn leven Aan 't vaderland bindt. En, denk ik aan vrienden, Die rusten in de aard, En 't graf, dat, vermoed'lijk, Eens mijn stof bewaart, Dan hecht mij een weefsel Van liefelijk blauw, - De kleur van den hemel, De kleur van de trouw, - Aan 't land, dat Gods wijsheid Als 't mijne mij gaf, - Het land mijner wiege, En 't land van mijn graf.
V. Daarom, neen! geen ziek'lijk dweepen Hecht mijn ziel aan 't vaderland;
[pagina 50]
Geen bekrompenheid des harten Knoopt dien sterken liefdeband. Of, - zou 't ziek'lijk wezen? - Laat mij! 'k Voel mij ruim toch en gezond, Waar 'k de menschheid min, maar tevens 't Meest den vaderlandschen grond.

Vorige Volgende

Mijn vaderland.

I.

II.

III.

IV.

V.