Schotsche ruiten
(1887)–Eliza Laurillard–
Auteursrecht onbekend
[pagina 287]
| |
[pagina 289]
| |
 | |
Buiten.Buiten! - O, 't is heerlijk buiten! -
In het stil en land'lijk oord,
Waar het stadsgejoel niet doordringt,
Wordt de voetstap Gods gehoord.
Iedere akker is een teeken,
Dat Gods zorg de menschheid voedt;
Ieder weideveld verkondigt,
Dat Zijn hand ook 't dier behoedt;
Ied're wolk spreekt van een goedheid,
Die èn vrome èn zondaar drenkt;
Ied're veldbloem fluistert lief'lijk,
Dat Hij ook aan 't kleinste denkt;
Ied're dauwdrop is een spiegel,
Waar 't opmerkzaam oog in ziet,
Dat zich hemelvreugd kan mengen
In de tranen van 't verdriet;
Ied're vlinder juicht van leven,
Door Gods almacht ingericht
Zóó, dat kruipen wordt tot zweven,
Zweven in het zonnelicht;
Ied're leeuwrik, die daar zingend
Naar de blauwe hoogte vaart,
Lokt de ziel, om God te loven,
| |
[pagina 290]
| |
Verre boven 't stof der aard;
Iedere eiber, die daar kleppert
En naar zwoeler luchtstreek trekt,
Is een bode Gods, die hope
Op een beet're wereld wekt;
Ied're ster, die staat te tint'len
Aan d'azuren hemeltrans,
Is als een geopend venster
Van het Vaderhuis vol glans.
Buiten! - O, 't is heerlijk buiten! -
Buiten is ons harte blij,
Want daar gaat op alle wegen
God ons rakelings voorbij.
| |
Op den berg.Op den berg is de dampkring zoo fijn en zoo rein,
En zoo ruim en zoo vrij is 't gezicht;
En wat onder is, toont zich zoo nietig en klein,
Als van dáár zich de blik er op richt.
Maar daarboven is 't grootsch; daar ontmoet ge eene macht,
Die u beurt'lings verheft en beklemt, -
Een geweldige, en toch een zoo rustige kracht,
Die van zelf tot aanbidden u stemt.
't Is een tempel, daarboven, zoo aangrijpend stil;
En, wat bergkruin en kloof u vertelt,
Brengt in 't diepst van den boezem een zalig getril,
Waar een zacht Hallelujah uit welt.
| |
[pagina 291]
| |
Ja! op 't bergvlak, zoo hoog en zoo schoon en zoo stout,
Smaakt ge een heerlijk en heilig genot; - -
Daar omlaag wordt gedanst rondom kalv'ren van goud,
Daar omhoog wordt gesproken met God.
| |
Bij eene ruïne in een woud.Eens stond daar een burchtslot, zoo statig en stout,
Zoo sterk en zoo machtig van bouw;
Toen klonk van de Ridders daar beker en zwaard
En 't zangspel der Maagd of der Vrouw.
Thans is het er leêg en verlaten en doodsch,
Verbrokkeld is slotmuur en poort;
't Gepiep van de vleermuis, 't gesteun van den uil,
Is al, wat er nu wordt gehoord.
Maar 't woud om de ruïne is nog even zoo schoon,
Als 't was om dien burcht in zijn pracht: -
Wat menschenhand sticht, - hoe verheven, - vergaat;
Wat God maakt, heeft duurzamer kracht.
Wel zinkt ook elk deel van het scheppingswerk Gods
Op zijn beurt, als bouwval, ter neêr,
Maar, wat daar vervalt en veroudert en sterft,
Verjeugdigt het andere weêr.
De schepping bouwt telkens zich zelve weêr op,
Uit eigen ruïnen en stof;
Zoo brengt zij, hoe oud ook, steeds jeugdig van kracht,
Heur Maker hare offers van lof.
| |
[pagina 292]
| |
De burcht slaakt een zucht, die beteekent: Geweest!
Het woud zingt een lied op het Zijn;
De Tijd spreekt, uit Gods naam, der schepping toe: Blijf!
Maar zegt tot òns bouwwerk: Verdwijn!
| |
Een avondlied.De dag is aan 't dalen
En de avondlucht suist;
De sterren gaan stralen,
't Gebladerte ruischt;
De maan, in haar prachtkleed,
Treedt uit op heur baan
En ziet uit de wolken
Het menschenland aan;
't Gezang van den schipper,
Die 't haventje vond,
Zweeft over het meervlak
Welluidend in 't rond;
Het vogelken fladdert
Naar 't nest, dat hem wacht;
De moeder kust teeder
Haar kind goeden nacht; -
En diep in mijn harte
Is 't vredig en kalm;
In slaap valt mijn smarte,
Omhoog gaat mijn psalm.
 |
|