Bloemen mijner lente (1839)

Bloemen mijner lente

(1839)–Karel Lodewijk Ledeganck– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 147]

De kluizenaer. De dagraed heeft de rots met stroomend goud omtogen; 't Gevogelt zingt reeds: Lof en glorie zy den Heer! Die naem gloeit in myn hart veel eer Dan de eerste dagstrael in myne oogen! Voorheen ontwaekte ik nooit dan met ontzind beklag, Al vragende aen my-zelf: wat heden weêr begonnen? En 'k dacht aen liefde en roem, gelyk een onbezonnen; Maer 't harte sprak my toe: aen hem zy elke dag! Thans geef ik aen den Heer al zyne dagen weder; Aen hem is elke stond van ieder uer gewyd: In hem is 't dat myn hart ontwakend zich verblydt, In hem legt ook myn hart zich tot de rust ter neder! My heugt niet meer wat zin er in die woorden stak Van roem, die ras vervliegt, en hoop, die niet kan baten, En liefde die verleidt, en schoonheid broos en zwak; Zy hebben in myn ziel geen dieper spoor gelaten, Dan 't wolkjen op het spieglend vlak!
[pagina 148]
Zy zyn voor myn gehoor een spraek van vreemde tongen, Een onverstaenbaer wangekras, En 'k weet niet of zy ooit tot mynen geest doordrongen? Toen ik nog van hier neder was! Hoe hoog stygt één gedacht, tot zyne bron gevlogen, Dat met de vrye ziel het grondloos ruim doorschiet! Hoe zeer verlicht den geest één vonkjen uit den hoogen! Het licht verschilt zoo zeer van 't aeklig duister niet, En wy zyn minder ver, o Heer! van 's aerdryks hoeken, Dan de ziel die u wil zoeken, Van de ziel die u ontvliedt! - Sints ik het drok gewoel der menschen heb vergeten, Verwierp ik zelfs het brood dat hunne nieren spyst; Op 't diep gerimpeld hoofd is ieder hair vergrysd; Myn jaren hangen zwaer, als schakels eener keten, Om de uitgevaste leên, voor wie de zondaer yst! Maer nooit heb ik geteld hoe dikwyls, op deze aerde De zoele lentelucht de velden heeft doorwaeid; Hoe dikwyls op myn rots de jeugdige adlaer paerde; Hoe dikwyls de oude boom zyne eikels heeft gezaeid. En voor myn ziel, o God! die slechts in u haer kracht heeft, Waertoe een stip geteld dat dag of jaren scheidt? De tyd heeft slechts één dag voor die maer een gedacht heeft, En die in u bestaet, bestaet in de eeuwigheid!
[pagina 149]
De doodsche stilte en 't eenzaem leven, Bedierven met hun roest elk zintuig door en door; Myn mond weet naeuwlyks nog een zwak geluid te geven, En alle klank is vreemd aen myn verbaesd gehoor. Myn ligchaem, neêrgekromd door bidden en door weenen, Beproefd door 't zomervuer en 's winters ongenâ, Is ruw gelyk de kille steenen Waerop ik barvoets sta! Maer stierf in my de kracht waerdoor het vleesch vaekzondigt, Het zintuig dat u mint groeit daeglyks meer en meer, Het hoort en het gevoelt, het ziet, en het verkondigt Uw werk van verder aen, uw' naem uit hooger spheer. Myn hart stygt tot u op, veel ligter dan te vooren, Daer myn verstomde geest geheel in u verzinkt; Hoe ruimer dus de tempelkooren, Hoe scheller 't heilig echo klinkt!

Vorige Volgende