Bloemen mijner lente (1839)

Bloemen mijner lente

(1839)–Karel Lodewijk Ledeganck– rechtenstatus

Auteursrechtvrij



[pagina 154]

Aen myne lier. o Dierbre tolk van myne ziel, Wanneer zy klaer en hel Van rein gevoelen glanste en blonk; o Speeltuig dat natuer my schonk, Aenbeden Lier, vaerwel! Reeds vroeg behandelde u myn jeugd, Maer ruw en zonder klem; 'k Heb jaren lang de snaer gedrukt, Eer ik den toon vond die verrukt Als een geliefde stem. Thans werd myn toongreep minder ruw, Thans bleef de wanklank weg, Thans waert gy me enkel zoet genot, En thans vereischt het nydig lot Dat ik u nederleg'! Dat ik u neêrlegge en vergeet Als een onnut sieraed, Als iets dat aen de jongheid past, Maer dat by later pligt en last, Benadeelt en misstaet.
[pagina 155]
Er is nogtans, by 't zacht gekweel, U soms een toon ontvloeid, Die in den zangstryd werd gehoord Gelyk een ongewoon accoord, En de aendacht heeft geboeid. Er was nogtans in 't maetgeluid Dat in uw snaren stak Iets vreemds, dat op een teêr gemoed Soms neêrviel als een' tranenvloed, Of tot een herte sprak. Op 't hooren van uw toongeruisch Ontlook myn ziel, zoo zacht, Zoo teeder als de roozenknop Bepereld door den regendrop, Waer eerst de zon op lacht! Uw klank was de echo van myn hart, In vreugde of bang verdriet; Zoo haest dat hart eens juichte in my, Dan waert gy vol van melody, Gelyk een zegelied.
[pagina 156]
Maer was dat hart aen wee ten prooi, Of voor gevaer beducht Van panden, teederlyk bemind, Dan treurdet gy als de avondwind Die door de wouden zucht. Welaen, myn Lier, de pligt gebood: Bedrukt leg ik u neêr, Maer gunt het lot my weder rust Eer de ouderdom myn zangdrift bluscht, Verrukt neem ik u weêr. Er slaept ligt op de gouden snaer Nog menig roerend lied; Maer ach! wat baet aen Philomeel De zangtrezoor van hare keel, Wanneer de lente vliedt? En myne lente is thans voorby, Voorby met zang en spel, Met jeugd en vreugd en lief en leed; Thans eischt de zomer zorg en zweet; - Aenbeden Lier, vaerwel!