§ (122) Die achste fabule is van twee ghesellen | die tsamen wandelden. |
[5] NYemant en sal hem versellen metten ghenen diemen beuonden heeft onge- | trouwich. ghelijc van desen tween ghesellen hier verhaelt wort. die welcke | in voirleden tijden hem verselden omme te gane berghe ende dalen. ende om haren | wech te bat te doene zo waren sij malcanderen hulde ende trouwe totter doot Ende als | sij so haren wech ghingen in een wildernisse zo ghemoette hem een wilt vercken ende | [10] mits dien begonsten sij te loopen van grooten vare. deen van hem clam op eenen | boom. ende als dat sach die andere dat hem sijn gheselle begheuen hadde soe viel hij | ter aerden hem ghelatende ofte hi doot ware Ende eensgangs quam dat wilde verc | ken tot hem omme hem teten ende te verslinden Ende also die geselle hem so wel hou- | den conste so ghinc tvercken wederom van daer. also dat sijn gheselle wederomme | [15] vanden boom quam segghende. Ic bidde v segt mij doch wat v het wilt vercken | seyde die wijle het v toe sprac na mijn verstaen zo beweest v vrientscap Doen ant- | woirde sijn gheselle Het leerde mij groote heymelijcke dinghen maer bouen al | seydet mij. dat ick mij wachten soude voir den ghene die mij eens bedrogen hadde |
Auteursrechtelijk beschermd